-
Premiera
27 listopada 2020
-
Czas trwania
ok. 3 godziny (z przerwą)
-
Streaming TR Online
29,90 zł – przedsprzedaż
39,90 zł – w dniu wydarzenia
Wieczór w TR Online
-
18:45
Początek wieczoru z TR Online
Prowadzenie: Rafał Maćkowiak -
19:00
Transmisja spektaklu „2020: Burza” w reż. Grzegorza Jarzyny na żywo ze sceny TR Warszawa/ATM Studio
napisy w j. angielskim
reżyseria streamingu: Nicolas Villegas -
22:10
Rozmowa z reżyserem Grzegorzem Jarzyną
Prowadzenie: Harald Wolff (Münchner Kammerspiele)
Spotkanie w j. angielskim
Wydarzenie nie będzie streamingowane – zapraszamy na platformę Zoom [link], uczestnicy i uczestniczki proszeni są o włączenie kamer
W spektaklu używane są światła stroboskopowe.
O spektaklu
Czy ludzka perspektywa jest jedyną możliwą?
To prosta historia: kobieta lub mężczyzna wysoko postawiona/y (lub nie), zostaje zmuszona/y do zrezygnowania ze swojej pozycji, władzy, z miasta i z kraju, w którym mieszkał/a. Wraz z synem/córką ucieka na wyspę. Spędza tam dwanaście lat. Przypadek (lub burza) sprawia, że na tę samą wyspę trafiają (lub nie) osoby z jej/jego dawnego otoczenia. Ci, którym zawdzięcza (lub nie) życie, i ci, którzy doprowadzili (bądź nie) do jej/jego upadku.
2020: BURZA to opowieść wielu wariantów – opracowywanych za pomocą nieustannie uczącej się sztucznej inteligencji*. Na sceniczną historię nakładane są różne możliwe wersje tego, co mogło się wydarzyć i tego co rzeczywiście się wydarzyło – w sposób imitujący pracę ludzkiej pamięci.
Spotkanie z Münchner Kammerspiele
Wiosną 2020 roku TR Warszawa rozpoczął cykl rozmów partnerskich z Münchner Kammerspiele. Oba te miejskie teatry w centrum swoich zainteresowań stawiają artystyczne poszukiwania i rozwój stałego zespołu aktorskiego. Dyrekcje i pracownicy TR i Kammerspiele wspólnie zastanawialii się nad zadaniami i odpowiedzialnościami publicznych instytucji kultury w dobie pandemii, wzajemnie wymieniając się doświadczeniami, inspiracjami i dobrymi praktykami z Warszawy i Monachium.
Rok później rozpoczynamy współpracę artystyczną.
Marcowy streaming spektaklu “2020: Burza” w reż. Grzegorza Jarzyny znalazł się w repertuarze Kammerspiele, a po spektaklu nasz partner zaprasza widzów i widzki na rozmowę z reżyserem spektaklu, które poprowadzi Harald Wolff. Spotkanie prowadzone będzie w j. angielskim na platformie Zoom [link]. Wydarzenie nie będzie transmitowane na platformę TR Online czy Facebooka.
Harald Wolff – dramaturg Münchner Kammerspiele. Filolog niemiecki, literaturoznawca, filozof, dramaturg i producent kreatywny działający w Niemczech i Szwajcarii. Jest prezesem Stowarzyszenia Dramaturgów, organizacji skupiającej ponad 800 profesjonalistów teatru z Niemiec, Austrii i Szwajcarii. Jest członkiem jury nagrody Kleista dla młodych dramatopisarzy. Zainicjował też serię rozmów pomiędzy branżą teatralną a politykami. Laureat nagrody „Der Faust”.
Spotkanie po spektaklu organizuje Münchner Kammerspiele.
Obsada
Twórcy i twórczynie
Reżyseria: Grzegorz Jarzyna
Scenariusz: Grzegorz Jarzyna, Weronika Murek
Scenografia: Fabien Lédé
Kostiumy i charakteryzacja: Anna Axer Fijałkowska
Muzyka: Piotr Kurek
Reżyseria wideo: Marek Kozakiewicz
Reżyseria światła: Aleksandr Prowaliński
Choreografia: Ivan Estegneev
Reżyseria dźwięku: Piotr Domiński, Piotr Kurek
Sztuczna inteligencja: Paweł Wawrzyński
Animacje 3D: Kacper Shikeli
Wizualizacje 2D: Oliwia Szanajca-Kossakowska
Skany 3D: 3DMaster, Krystian Parol
Asystentka reżysera: Katarzyna Gawryś
Asystentka scenografa: Olga Papacz
Asystentki kostiumografki: Karolina Bramowicz, Olga Mazur
-
W sztuce wykorzystano:
fragmenty książki H.D. Thoreau „Walden, czyli życie w lesie” w przekładzie Haliny Cieplińskiej.
-
W scenariuszu cytowane są fragmenty:
C. Malaparte, „Sodoma i Gomora”, tłum. J. Popiel
St. Kubrick, P. Sellers, T. Southern, P. George, „Doktor Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i skonstruowałem bombę”, tłum. K. Ruciński
F. O’Connor, „Misterium i maniery”, tłum. M. Kołbukowski
W. Shakespeare, „Burza”, tłum. S. Barańczak
Więcej o spektaklu
To prosta historia: kobieta lub mężczyzna wysoko postawiona/y (lub nie), zostaje zmuszona/y do zrezygnowania ze swojej pozycji, władzy, z miasta i z kraju, w którym mieszkał/a. Wraz z synem/córką ucieka na wyspę. Spędza tam dwanaście lat. Przypadek (lub burza) sprawia, że na tę samą wyspę trafiają (lub nie) osoby z jej/jego dawnego otoczenia. Ci, którym zawdzięcza (lub nie) życie, i ci, którzy doprowadzili (bądź nie) do jej/jego upadku.
Profesor Tadeusz Sławek w książce „NICowanie świata. Zdania z Szekspira” pisze, że aby podjąć próbę „pomyślenia człowieka” trzeba wyciągnąć go z miejsca zwyczajowo mu przypisanego i przenieść go zupełnie gdzie indziej. W ten sposób pytania stawia i Shakespeare: ponawia akt wygnania: wygnanie z raju, wygnanie z miasta (Burza), wygnanie z życia, wygnanie z rodziny (Król Lear), wygnanie z państwa (Koriolan). Bez sytuacji „bycia wygnanym” nie można już myśleć człowieka.
Co oznacza dzisiaj: „na nowo pomyśleć człowieka”, skoro jedynymi dostępnymi do tego instrumentami są narzędzia, które człowiek w swojej niedoskonałości sam stworzył, polegając na wiedzy i wyobraźni – obydwu czerpiących swoje źródło w najbardziej niedoskonałym z narzędzi: pamięci ludzkiej?
Czy perspektywa ludzka jest jedyną możliwą?
2020: BURZA to opowieść wielu wariantów – opracowywanych za pomocą nieustannie uczącej się sztucznej inteligencji*. Na sceniczną historię nakładane są różne możliwe wersje tego, co mogło się wydarzyć i tego co rzeczywiście się wydarzyło – w sposób imitujący pracę ludzkiej pamięci.
Specjalnie zaprojektowany dla spektaklu program AI (Artificial Intelligence) będzie gromadził w czasie rzeczywistym informacje i opinie od ekipy spektaklu oraz publiczności – zarówno obecnej na żywo w TR Warszawa/ATM Studio, jak i tej oglądającej streaming na platformie TR Online – poprzez udzielanie odpowiedzi na krótkie ankiety przed spektaklem.Na podstawie tych informacji system będzie podejmował decyzje o układzie wariantów scen, charakterze muzyki i oświetlenia.
Ta sztuczna sieć neuronowa powstaje dzięki ludziom. Na bazie odpowiedzi ankietowych od publiczności oraz informacji od realizatorów i realizatorek, wykonawców i wykonawczyń program AI będzie doskonalił swoje umiejętności. Tym samym – będzie rozwijał rzeczywistość spektaklu “2020: Burza”.
Weź udział w tworzeniu teatralnej sztucznej inteligencji!
* Dr hab. inż. Pawłeł Wawrzyński (Zakład Sztucznej Inteligencji Politechniki Warszawskiej) o sztucznej inteligencji w teatrze:
“Sztuczna inteligencja jest programem komputerowym, do którego na bieżąco wpisywane są wydarzenia opisujące przebieg spektaklu. Na tej podstawie program wybiera warianty tego, co ma dziać się dalej. Warianty dotyczą elementów scenariusza, oświetlenia i oprawy dźwiękowej. Mechanizm uczenia się oparty jest na zasadach zbliżonych do tego, jak uczy się człowiek i zwierzęta. Naszym uczeniem rządzi warunkowanie – uczymy się działać tak, żeby efekt był jak najlepszy.
Przed spektaklem widzowie odpowiadają na pytanie, które sztucznej inteligencji daje pogląd na to, jakie są ogólne emocjonalne uwarunkowania, w których odbywa się dany spektakl. Do tych uwarunkowań sztuczna inteligencja dostosowuje swoje wybory. Widzowie nie współreżyserują spektaklu, nie podejmują świadomych decyzji, co ma się w nim wydarzyć. Decyzje podejmuje sztuczna inteligencja, która uczy się, jak zmienić pewne elementy spektaklu, aby odpowiadały emocjom widzów.
Sztuczna inteligencja nie jest w stanie zastąpić reżysera, natomiast może stanowić dla niego pomoc w bieżącym zarządzaniu spektaklem. Pomaga uwzględniać różne okoliczności, które towarzyszą spektaklowi. Ponadto wprowadza do spektaklu element nieprzewidywalności. Ucząc się, musi dokonywać różnych wyborów, żeby sprawdzić jakie są ich skutki.”
* * *
To prosty eksperyment:
Jest 1995 rok. Pracownicy Western Washington University, Era Hyman i Joel Pentland proponują sześćdziesięciu pięciu dorosłym udział w badaniu nad tym, w jaki sposób zapamiętywane są doświadczenia z wczesnego dzieciństwa.
Uczestnicy dowiadują się, że zostaną zapytani o kilka zdarzeń, których byli świadkami zanim ukończyli szósty rok życia, a o których wspominali w ankietach ich rodzice. Badani zostają uprzedzeni, że najważniejszą kwestią eksperymentu jest wierność wspomnień.
Trik: w rzeczywistości naukowcy sprawdzają nie to, jak uczestnicy zapamiętali faktyczne zdarzenia. Sprawdzają, w jaki sposób zapamiętali wydarzenia, które nigdy nie miały miejsca.
Sposób: pośród wspomnień rzeczywistych, które dostarczyli rodzice, zostało ukryte jedno wspomnienie wymyślone przez naukowców. To wspomnienie było identyczne dla wszystkich badanych: masz pięć lat. Jesteś na weselu przyjaciół rodziców. Bawisz się z innymi dziećmi. Wpadasz na stół, na którym stoi waza z ponczem. Wszystko rozlewa się na suknię panny młodej.
Efekt: po trzech ćwiczeniach z wyobraźni (uczestnicy są proszeni o przywołanie zdarzenia i opowiedzenie na głos tego, co widzą, kiedy je sobie przypominają), dwadzieścia pięć procent wszystkich z nich było przekonanych, że fałszywe wspomnienie podsunięte przez badaczy, było w istocie ich prawdziwym wspomnieniem z dzieciństwa i potrafili dokładnie odtworzyć jego przebieg. Dwanaście i pół procent potrafiło „przypomnieć sobie” fałszywe wspomnienie, ale nie w pełnym jego zakresie (nie pamiętali rozlania ponczu).
(Na podstawie: Julia Shaw „Oszustwa pamięci”, tłum. Anna Cichowicz, Wydawnictwo Amber 2018)
Galeria
fot. Monika Stolarska
Realizacja
Kierowniczka produkcji: Magda Igielska
Inspicjentka: Aleksandra Śliwińska
Realizatorzy dźwięku: Jakub Sapka, Miłosz Pawłowski, Jerzy Szelewicz, Jan Gnass
Realizatorzy wideo: Marcin Metelski
Operator kamery: Łukasz Jara
Realizatorzy światła: Daniel Sanjuan Ciepielewski, Kacper Stykowski
Charakteryzatorki: Milena Jura, Dominika Zatońska
Garderobiane: Elżbieta Kołtonowicz, Teresa Rutkowska
Brygadzista sceny: Łukasz Winkowski
Rekwizytor: Grzegorz Zielski
Kierownik techniczny: Sebastian Kuźma
Spec. budowy dekoracji: Tomasz Ciężarek
Stolarz: Tadeusz Tomaszewski
Ślusarz: Tomasz Ciężarek
Montażyści: Mariusz Basiak, Mariusz Gajdak, Piotr Gromek, Marcin Puanecki, Tomasz Trojanowski, Andrzej Tuszewicz, Łukasz Winkowski, Grzegorz Zielski
Budowa dekoracji: Mariusz Basiak, Tomasz Ciężarek, Mariusz Gajdak, Piotr Gromek, Marcin Puanecki, Tadeusz Tomaszewski, Tomasz Trojanowski, Łukasz Winkowski, Kacper Stykowski, Daniel Sanjuan Ciepielewski, Konrad Kajak, Łukasz Jara, Adrian Hutyriak, Jakub Sapka, Jerzy Szelewicz, Miłosz Pawłowski
Wsparcie ze środków Funduszu Przeciwdziałania COVID-19.
