„Skopując kołderkę” to tekst performatywny/sztuka teatralna lub – jak zdefiniował autor – dialog dla teatru, opowiadający o duchowej kondycji współczesnego (a nawet bardziej niż współczesnego) człowieka. To duchowość wypełniona upiorami różnorakich wierzeń religijnych, strzępami filozoficznych poglądów podlanych hojnie sosem z samotności, lęku przed śmiercią i ginem. Przerażającej mgle wychodzącej zza horyzontu, zbliżającej się do nas w szybkim, stabilnym galopie autor przeciwstawia heroizm miłości, która wprawdzie nie ma szans odmienić ludzkiego losu, ale podejmuje – poprzez swoich wyznawców – taki wysiłek. Jest to projekt nie rezultatu, ale starannego działania – nie chodzi o to żeby zrobić, ale żeby robić. Innym światłem żarzącym się w ciemnym pokoju, w którym jesteśmy zamknięci jest sztuka. Jej wspólne tworzenie i jej wspólna konsumpcja przynosi ulgę, a nawet radość.

Bohaterowie tekstu nie mają konkretnie nadanych imion, wieku, rasy, płci psychologicznych profili, są demokratycznie wybranymi reprezentantami intymności. Tekst opowiada o naszych najciemniejszych sprawkach i najbardziej chwalebnych bojach, o których my sami nie możemy nikomu opowiedzieć.

Czytanie performatywne zakłada uczestnictwo czwórki aktorów, którzy czytają tekst według wcześniej założonego podziału. Nie budują postaci, nie grają, jedynie czytają utwór, zabarwiając go emocjonalnie zgodnie ze swoją interpretacją czy intuicją. Czytaniu towarzyszy uprzednio przygotowana ścieżka dźwiękowa wykorzystująca cyfrowo przetworzone cytaty muzyczne zawarte w tekście. Jest to rodzaj dźwiękowej tapety, soundscape, o różnej intensywności i barwie. Ponadto, planowana jest monochromatyczna projekcja, potęgująca efekt zamknięcia i izolacji.

Mirosław Zbrojewicz