• Reyseria

  Magda Hueckel, Tomasz Śliwiński

• Na podstawie

  „Maria Klassenberg” w reż. Katarzyny Kalwat

• Premiera

  16 maja 2024

• Czas trwania

  62 minuty

• Gdzie?

  Online

O filmie

Otwórz popup

Poprzedni slide

01

Następny slide

Poprzedni slide

01

Następny slide

Zamknij popup

Twórcy i twórczynie

O twórcach i twórczyniach

Magda Hueckel – artystka wizualna, badaczka, autorka filmów, fotografka teatralna. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej ASP, doktorantka UKEN w Krakowie. Autorka albumów fotograficznych „Anima. Obrazy z Afryki 2005–2013” oraz HUECKEL/TEATR”. Jej prace wystawiane były m.in. w Tate Britain w Londynie, Circulation w Paryżu, Unseen Amsterdam, Vienna Art Fair, Center for Contemporary Art w Berlinie, a część z nich znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz w licznych kolekcjach prywatnych. Prezeska i założycielka Polskiej Fundacji CCHS „Zdejmij Klątwę”. 

Tomasz Śliwiński – reżyser i scenarzysta w 2015 roku nominowany do Oscara za “Naszą klątwę”. Absolwent reżyserii filmowej w Warszawskiej Szkole Filmowej. Ukończył Program Fabularny Studio Prób w Szkole Wajdy. Członek Gildii Polskich Reżyserów Dokumentalnych i wykładowca filmu dokumentalnego w Warszawskiej Szkole Filmowej. Wiceprezes Polskiej Fundacji CCHS “Zdejmij Klątwę”.

Magdalena Hueckel i Tomasz Śliwińskipracują jako tandem przy realizacji filmów i projektów artystycznych, w których Magda Hueckel jest autorką scenariuszy, art directorką i współreżyserką, a Tomasz Śliwiński reżyserem. Ich dokumentalny film “Nasza klątwa” otrzymał nominację do Oscara oraz kilkadziesiąt nagród na międzynarodowych festiwalach, Wspólnie stworzyli krótkometrażowe filmy „Ondyna” (2019), “Studium Chaosu” (2016) i serial „Kroniki zarazy” (2020), który otrzymał nagrodę główną w konkursie DIG IT na najlepsze działania teatralne w czasie pandemii COVID-19. Ich ostatnim wspólnym filmem był dokument “Stary” realizowany we współpracy z Narodowym Starym Teatrem. 

Aneta Grzeszykowska –artystka wizualna. W swojej praktyce twórczej eksploruje performatywny wymiar filmu i fotografii oraz procesy autokreacji­ jako jeden z tematów fundamentalnych dla współczesnej sztuki i postmedialnego społeczeństwa Swoje prace pokazywała m.in. na Biennale w Wenecji (2022), La Triennale  w Paryżu (2012) i Berlin Biennale (2006), a także w New Museum oraz Sculpture Center w Nowym Jorku, Contemporary Art Museum w St. Louis i Folkwang Museum w Essen. Część z nich znajduje się w zbiorach m.in.: Centre Pompidou w Paryżu, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, Fotomuseum Winterthur, MSN w Warszawie i Muzeum Sztuki w Łodzi. Laureatka Paszportu Polityki (2014). Współpracuje z warszawską Galerią Raster i nowojorską Lyles & King. Prowadzi pracownię Fotografii Performatywnej na Akademii Sztuki w Szczecinie.

Katarzyna Kalwat – reżyserka teatralna, autorka interdyscyplinarnych performansów i instalacji. Tworzy postmedialne projekty i eksploruje moment ich emancypacji spod władzy artysty_ki. W swojej pracy pogłębia kwestie związane z językiem i jego mocą kształtowania rzeczywistości oraz strategie dokumentalne. Zrealizowała ponad dwadzieścia spektakli. Do jej najważniejszych projektów należą: Rechnitz. Opera – Anioł Zagłady (TR Warszawa, 2018), Staff Only (TR Warszawa, Biennale Warszawa, 2019), Holzwege (TR Warszawa, 2016), Maria Klassenberg (Raster, Volksbühne, TR Warszawa, 2020-2021) oraz Art of Living (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 2023). Stypendystka Rządu Francuskiego, Fundacji Cité internationale des arts w Paryżu. Laureatka m.in. nagrody Olśnienia za ,,Powrót do Reims’’ i Wrocławskiej Nagrody Teatralnej 2023 za tworzenie własnego języka artystycznego za ,,Finnegans W/Fake’’.  

Recenzje

• „Maria Klassenberg nie istnieje. Nigdy nie istniała. Wymyśliliśmy ją, ale być fikcją to nie to samo, co nie być prawdą” – mówi Urszula Kiebzak w końcowym monologu spektaklu-instalacji-wystawy „Maria Klassenberg. Ekstazy” i na dowód wskazuje samą siebie i własną kondycję. Jeśli patrząc od godziny na tę dojrzałą, uporczywie milczącą kobietę, wierzyliśmy dotąd, że siedzi przed nami nieznana radykalna artystka, której Anda Rottenberg zrobiła wreszcie pierwszą w życiu retrospektywną wystawę, znaczy to, że sama Kiebzak pozostaje dla nas całkowicie anonimowa. Nie istnieje w naszej świadomości jako artystka, choć od 40 lat pracuje w Narodowym Starym Teatrze, gdzie grała u najważniejszych, których nazwiska składają się na długą listę, której punkty są teraz skwapliwie wyliczane. „Z jednym wyjątkiem sami mężczyźni, tak wielu” – podsumowuje. O tworzących kobietach łatwo zapomnieć, a jeszcze łatwiej nie usłyszeć o nich wcale.

  Agata Adamiecka-Sitek, “Dwutygodnik”

• Cały proces włączania Klassenberg w obieg artystyczny – krytyczny i rynkowy – staje się krytyką i parodią tego obiegu. Kolejne etykiety, poważny głos tłumacza, sytuacja wernisażu i wypowiedzi córki, będące zwierzeniem i manifestem w jednym – wszystko to odsłania absurd stawki, o jaką miałaby toczyć się gra.

  Iwona Kurz, “Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”

Otwórz popup

Poprzedni slide

01

Następny slide

Poprzedni slide

01

Następny slide

Zamknij popup

Zdjęcia z planu, fot. Anna Tomczyńska