Po co wymyślać horrory, skoro wszędzie pełno strachu? Jak można bać się czegoś, o czym wiemy, że nie istnieje? Z czego tak naprawdę czerpiemy przyjemność, kiedy oglądamy, jak fikcyjne światy rozpadają się na naszych oczach i jaki ma to związek z naszym własnym poczuciem zagrożenia? „Laguna” wyrasta z fascynacji body horrorem jako gatunkiem, w którym przeglądają się nasze zbiorowe lęki związane z cielesnością. Korzysta z naszej słabości do obrazów, które jednocześnie przyciągają nas i odpychają, wywołując szybsze bicie serca i mrowienie w okolicach szyi. 

W „Lagunie” w scenicznym spa z kranu sączy się brudna woda, leżaki przypominają narzędzia tortur, a błoto, które w sanatoriach leczy, lecz w kinie zabija, jest jak zły omen. Całkowite zaćmienie słońca trwa tu zaś na tyle długo, by zachwiać nie tylko prawami grawitacji i motoryki. Rozpad obejmuje fabułę i teatralność – rozkładowi ulegają dialogi i struktura spektaklu. Zostaje ruch, a wraz z nim podstawowy dla horroru konflikt między porządkiem i chaosem. Oraz możliwość sprawdzenia na własnej skórze, jaka jest relacja między napięciem teatralnym i mięśniowym i co może nam przynieść ulgę, gdy spotkamy się, by przez krótką chwilę razem się bać.

Recenzje

• Transowe tempo spektaklu może całkowicie pochłonąć uwagę widza i osaczyć go atmosferą, dzięki której drastyczne obrazy wywołają spodziewany efekt szoku, strachu czy obrzydzenia. (…) Paradoksalnie, nie jest to spektakl, którego odbiorowi sprzyja zachowanie przytomności – roztacza on swoją moc właśnie wtedy, gdy dobrowolnie, ryzykując, że ktoś z zaskoczenia uruchomi reakcję naszego układu sympatycznego, oddamy mu do dyspozycji zmysły. I myślę, że warto wyjść temu naprzeciw (…).

  Agata Skrzypek, Dwutygodnik

• Największe wrażenie robi długa scena choreograficzna, podczas której bohaterowie stoją zwróceni twarzą do widzów, podświetleni od tyłu kolorowymi, migoczącymi reflektorami. Ciała zdają się opętane, każde z nich wykonuje indywidualną choreografię, która to przyspiesza, to zwalnia, tylko po to, aby zaraz powtórzyć wszystkie ruchy w szaleńczym zapętleniu.

  Zuzanna Piekarska, Didaskalia

• Poszedłem szukać wygiętych myśli. Pogimnastykować moje. Znakomicie do tego się nadaje TR Warszawa. Ich „Laguna” w reżyserii i choreografii Pawła Sakowicza taka właśnie jest. Zaplatająca z myśli warkocze i sznury.

  Jacek Mroczek, TeatrVaria

• Dobromir Dymecki (Norman), Mateusz Górski (Roman), Natalia Kalita (Harper), Rafał Maćkowiak (Jjan), Sebastian Pawlak (XX), Agnieszka Żulewska (Debora) są tej grupy straceńców reprezentacją. Z niezwykłą kondycją, doskonałym aktorskim warsztatem uprawdopodobniają możliwy scenariusz procesu doprowadzającego człowieka do punktu granicznego, gdy rozum i jego sygnały ostrzegawcze zanikają. (…)

  Ewa Bąk, Okiem widza

• Rażona światłami stroboskopowymi przeplatanymi z chwilami ciemności, patrzę na postacie: pełzające i toczące się po scenie, niejednokrotnie splatające się ze sobą w duecie, poddające się drgawkom, potrząsające ciałami – każda w swoim własnym stylu – w rytm muzyki i w sposób, który niejednemu ciału sprawiłby ból, by na końcu wypełznąć razem ze sceny, niczym ciała spojone w bezkształtną masę. Widok pocących się w konwulsjach i samookaleczających się postaci… to mnie jakoś triggeruje (przytaczając słowa Normana – jednego z bohaterów spektaklu). Niemniej jednak mam uznanie dla aktorek i aktorów za plastyczność ciał (obsada: Dobromir Dymecki, Mateusz Górski, Natalia Kalita, Rafał Maćkowiak, Sebastian Pawlak i Agnieszka Żulewska).

  Beata Kośmider, Teatr dla wszystkich