Festival d’Avignon dobiegł końca, jednak emocje, jakie przyniósł ze sobą zostaną z nami jeszcze na długo. Poniżej przedstawiamy fragmenty recenzji, jakie zebrały „Cząstki kobiety” w reż. Kornéla Mundruczó.
Niebywały, niesamowity spektakl.
Wielka sztuka o banałach codzienności!
Poruszają widzów aż do bólu!
To niektóre z fragmentów recenzji, które zebrały „Cząstki kobiety” w reż. Kornéla Mundruczó podczas 75. Festival d’Avignon. TR Warszawa powróciło do repertuaru najważniejszego teatralnego wydarzenia na mapie Europy po 14 latach nieobecności. Powrót ten był zaś szeroko komentowany zarówno w polskich, jak i francuskich mediach.
„Cząstki kobiety” spotkały się z niezwykle ciepłym przyjęciem ze strony międzynarodowej publiczności. W sumie zebrały aż 20 niezwykle przychylnych recenzji, których fragmenty przeczytać możecie poniżej. Recenzje będziemy sukcesywnie dodawać.
Szczegółowa relacja z każdego dnia festiwalu dostępna jest na naszym blogu awiniońskim, który codziennie aktualizowaliśmy. Dziękujemy, że byliście z nami w tym wyjątkowym momencie!
Cytaty z recenzji
TR Warszawa – polski zespół teatralny, jeden z najlepszych na świecie (…)
(…) Wielki sukces w Awinionie odniosła sztuka węgierskiej dramatopisarki Katy Wéber, zaadaptowana już także na potrzeby kina przez reżysera Kornéla Mundruczó i wyprodukowana przez Netflix. Autorka tekstu precyzyjnie i bez uproszczeń poddaje analizie traumę poronienia. (…) Wyjątkowo skuteczne przekraczanie konwencji dramaturgicznych wynika z mistrzowskiej gry aktorów, którzy (…) misternie ożywiają swoich bohaterów, nawet jeśli ich kwestie nie wykraczają poza small talk – dzięki czemu zresztą bez problemu oglądamy grany po polsku spektakl z francuskimi napisami. (…) Awiniońska publiczność zakochała się w tym polskim spektaklu z 2018 roku. Przedstawienie jest tak intrygujące
choćby dlatego, że naśladuje określone role społeczne, doprowadzając je aż do ostatecznych granic. W Polsce spektakl święcił triumfy, a jego twórców obsypano prestiżowymi nagrodami. W Europie “Cząstki kobiety” znalazły się w programach najważniejszych festiwali, takich jak m.in.: Kunstenfestivaldesarts, Athens & Epidaurus Festival i Festival Romaeuropa. Filmowa adaptacja przyniosła Vanessie Kirby nominację do Oscara oraz Puchar Volpiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji.
Anne Diatkine, Liberation
Powstały w 2018 r. w Warszawie spektakl TR Warszawa potwierdza, że teatr jest niczym bez
aktorów. Polskich przede wszystkim, tu wszyscy są zachwycający.
Etienne Sorin, Le Figaro
„Cząstki kobiety” węgierskiego filmowca i reżysera teatralnego Kornéla Mundruczó są
wydarzeniem. (…) Mundruczó i jego scenarzystka Kata Wéber odważyli się wziąć na warsztat
najbardziej nienowoczesną z form teatralnych: dramat rodzinny. (…) błyskotliwe pisarstwo spotyka się tu z aktorstwem zadziwiającym autentycznością i głębią duchową. (…) Nigdy wcześniej nie oglądaliśmy spektaklu, w którym dramatyzm i siła słowa zdają się tak bardzo przenikać. Baśń Wéber jest bardzo ibsenowska w swej dynamice; w łączeniu tego, co intymne, z tym, co społeczne (…).
Pierre Lesquelen, iogazette.fr
„Cząstki kobiety” wiele mówią o naszym niespokojnym, burzliwym zachodnim społeczeństwie, zagubionym między tradycyjnymi a nowoczesnymi stylami życia. Naturalizm tematu zostaje w doskonały a zarazem tajemniczy sposób skonfrontowany z teatralną magią, bowiem Kornél Mundruczó jest mistrzem w mieszaniu języków scenicznych. Poprzez realizm, który jest bazą jego inscenizacji, reżyser podstępnie wprowadza nas w tajemnice nagle obnażonych dusz i ciał. Tak obnażonych jak poród, który jest osią pierwszego aktu. Czy Kornélowi Mundruczó udałoby się to wszystko tak dobrze bez aktorów z krwi i kości, którzy stoją na wprost nas? Aktorzy: sama zasada, źródło, istota i geniusz teatru… W spektaklu TR Warszawa wszyscy są godni podziwu.
Fabienne Pascaud, Telerama
Najpiękniejsza w „Cząstkach kobiety” jest postać młodej matki, która decyduje się przeżywać swój żal tak, jak uważa za stosowne, niczego nie wypierając ani nie udając. Żal należy do niej; Maja w żaden sposób nie chce czerpać z niego korzyści. Aktorka grająca tę młodą kobietę jest absolutnie wspaniała. Justyna Wasilewska, pełna gracji i wewnętrznej siły, jest motorem całego spektaklu.
Fabienne Darge, Le Mond
Filmowiec Kornél Mundruczó pokazując „Cząstki kobiety” wymierzył festiwalowi w Awinionie teatralny policzek. Ten silnie emocjonalny, wstrząsający spektakl ukazuje portret bohaterki przytłoczonej nieszczęściem, walczącej z presją wywieraną przez rodzinę i społeczeństwo. (…) Justyna Wasilewska w wysublimowany sposób wciela się w główną postać i z niezwykłą wrażliwością wyraża cierpienie i głębokie osamotnienie bohaterki będącej obserwatorką własnej historii. (…) Mistrz hiperrealizmu Kornél Mundruczó jak zwykle tworzy bardzo wypracowaną, wyrazistą i świadomą inscenizację. Intensywność obecności wspaniałych aktorów oraz wirtuozeria przedstawienia pozwalają widzowi w pełni zanurzyć się w intymność tematu (…) i skonfrontować się zarówno z rozpadem, jak i z próbą odbudowy (…).
Christophe Candoni, sceneweb
„Cząstki kobiety” w wykonaniu polskich aktorów z TR Warszawa poruszają do głębi. (…) Spektakl jest wyjątkowym doświadczeniem scenicznym, a to wszystko dzięki żarliwej grze aktorskiej. Na tegorocznym festiwalu Emma Dante i artyści spektaklu „Misericordia” postawili poprzeczkę już bardzo wysoko, ale zespół TR Warszawa jeszcze ją podniósł. Festiwal w Awinionie wiele im zawdzięcza.
Philippe Noisette, Les Echos
Wieczór zamknięcia w Cannes, wieczór otwarcia w Awinionie: reżyser Kornél Mundruczó i scenarzystka Kata Wéber są wszędzie! To oni zdetonowali prawdziwą bombę drugiej części festiwalu w Awinionie (…). Takiej jakości gry, takiego prowadzenia aktorek i aktorów, takiej wizji i inscenizacji nie doświadczaliśmy od dawna. (…) Sztuka, która rozgrywa się w dwóch aktach ‒ pierwszym całkowicie kinowym, a drugim teatralnym ‒ ukazuje perspektywy niespotykane dotąd na scenie. W pierwszym akcie, dzięki zbliżeniu oka kamery jesteśmy w stanie znieść to, co słyszymy i widzimy. Drugi akt natomiast otwiera przed nami szeroką perspektywę scenografii ujętą w filmowym formacie 16/9 z niekończącą się sceną, na której rozgrywa się cała paleta rodzinnych napięć. Jest tu coś z Festen, tyle że tutaj nikt nie zasiada do stołu, by spożyć kolację wspólnie z innymi. Wszyscy za to dłubią palcami w potrawach, jakby zapomnieli o dobrych manierach i zasadach savoir-vivre. Dobromir Dymecki, Monika Frajczyk, Magdalena Kuta, Sebastian Pawlak, Marta Ścisłowicz, Justyna Wasilewska i Agnieszka Żulewska to sceniczne bestie. Grają zespołowo, dzieląc się przestrzenią, czasem z niej znikając. Napisany przez Katę Wéber tekst niesie w sobie wiele fascynujących i intymnych tematów. Pierwszy to skonfrontowanie własnej żałoby z perspektywą pozostałych członków klanu, drugi – obserwowanie, jak demencja wkrada się do świata starzejących się ludzi.
Amelie Blaustein Niddam, Toute la culture
Reżyser Kornel Mundruczo ze swoimi Cząstkami kobiety pojawia się na Festiwalu w Awinionie niczym petarda. Olśniewający, mocne, feministyczne Festen z pełnymi żaru aktorami i aktorkami.
(…) Niebywały, niesamowity spektakl – sfilmowany i zagrany przez aktorów, których mistrzostwo przyprawia o zawrót głowy. To historia nie tylko rodzinna, ale przede wszystkim kobieca.
(…) Aktorzy grają fenomenalnie, precyzyjnie jak w orkiestrze.
(…) Cząstki kobiety mówią o kobietach, o poczuciu wspólnoty, jaką odnajdują w pewnym kraju; kraju – mowa tu o Polsce – w którym każdego dnia prawa kobiet są deptane. Bohaterki śpiewają włoski refren szlagieru Felicita, a my wraz z nimi możemy poczuć, że szczęście powraca…
Marie-José Sirach, L’Humanite
Cząstki kobiety” z TR Warszawa. Oto prawdziwy, wielki teatr; dzieło scenarzystki Katy Wéber, reżysera Kornéla Mundruczó oraz utalentowanych polskich aktorów z Teatru TR Warszawa.
Monika Frajczyk, Magdalena Kuta, Sebastian Pawlak, Marta Ścislowicz, Justyna Wasilewska i Agnieszka Żulewska tworzą opowieść, w której słabi i nieodpowiedzialni mężczyźni wycofują się i opuszczają kobiety, walczące strażniczki z krajów Europy Wschodniej. Kobiety, które doświadczyły bolesnej i autorytarnej przeszłości, a ich teraźniejszość naznaczona jest materializmem, egocentryzmem i nacjonalizmem. Odnajdujemy tu ślady Bergmana i Festen; to, co dzieje się na scenie, zachwyca naturalnością, swobodą i precyzją. Ze swoistej alchemii wyczuwalnej między reżyserem a wybitnie utalentowanymi aktorami rodzi się spektakl, który ściska za gardło i chwyta za serce.
Hélène Kuttner, www.artistikrezo.com
Kornél Mundruczó umiejętnie prowadzi aktorów TR Warszawa, tworząc dzieło bolesne, przenikliwe, które wstrząsa, porusza i zwala z nóg. Wielka sztuka o banałach codzienności!
(…) Kata Wéber nie używa ozdobników; pisze tak, jakby używała języka mówionego. Autorka scenariusza otwiera przed nami codzienność bohaterów, opowiada o ich konflikty, chowanych urazach i sposobach radzenia sobie z prawdą. Tym samym publiczność – niczym uprzywilejowany świadek wydarzeń – siada z bohaterami do stołu, upija się wódką, uczestniczy w gwałtownych, często brutalnych rozmowach, a także w rzadkich chwilach porozumienia, podczas których pochodzący jakby z różnych światów bohaterowie odnajdują coś, co ich łączy. Magia działa. Spektakl wciąga nas, oczarowuje, pochłania… Teatr, jakby uwikłany w banalności toczonych na scenie rozmów, zyskuje nowy sens. Hiperrealistyczna inscenizacja Kornéla Mundruczó jest prawdziwym przełomem i kamieniem milowym. Spektakl zapisze się jako jedna z wielkich chwil 75. Festival d’Avignon.
Polska uwięziona w fanatycznym katolicyzmie. Wykorzystując historię Mai, autorka i reżyser bez żadnej taryfy ulgowej kreślą portret Polski; kraju, który wikła się w zabójczy fanatyzm religijny. Przenikliwa i radykalna sztuka Katy Wéber i Kornéla Mundruczó jest prawdziwym doświadczeniem scenicznym; przywodzi na myśl twórczość Alexandra Zeldina. Mocna i jakże realistyczna gra aktorów sprawia, że spektakl chwyta za gardło i porusza do głębi. Kolejne chwile życia mijają, nie przynosząc żadnych rozwiązań, ukazując dramat ludzkich istnień tułających się w brutalnym i seksistowskim świecie. Cząstki kobiety uderzają mocno; podważają to, co wydawało się pewne. Poruszają widzów aż do bólu!
Olivier Frégaville, L’Oeil d’Oliver.fr
