PREMIERY SEZONU 2024/25

„EP” – reż. Kuba Krzewiński, Agnieszka Jakimiak

PREMIERA: 13 września 2024

„ep” – (jęz. mig.) 1. dziwne, niefajne; 2. (czuć się) nieswojo.
„ep” to zapis znaku stworzonego przez społeczność Głuchych (z Warszawy), który nie posiada odpowiednika w języku mówionym.
„EP” – krótka płyta.

Czym jest „dziwne”, kto jest „dziwny” i kiedy? Jak rozpoznajemy to, co rzekomo „normalne” i to, co od rzekomej „normy” odstaje? Czy „dziwne” jest niebezpieczne, czy wprost przeciwnie – jest azylem dla tych osób, które inaczej nie potrafią wyrazić siebie? Czemu w społeczeństwie to, co „dziwne”, jest zagrożeniem, a w teatrze i sztuce współczesnej ryzykowna bywa „normalność”?

„EP” to spektakl właśnie o tym, co „dziwne”. O tym, jak grupy ludzi mogą być dla siebie obce. I o szukaniu nowych języków komunikacji.

Punktem wyjścia do spektaklu był utwór Kuby Krzewińskiego z 2018 roku o tym samym tytule – „EP” – napisany na poetę migowego Adama Stoyanova, kontrabasistę Łukasza Owczynnikowa i multimedia. Tym razem dołącza do nich także aktorka TR Warszawa – Monika Frajczyk.

obsada: Monika Frajczyk, Łukasz Owczynnikow (kontrabas), Adam Stoyanov

twórcy_czynie:
reżyseria: Kuba Krzewiński, Agnieszka Jakimiak
scenariusz/kompozycja: Agnieszka Jakimiak, Kuba Krzewiński
autor scenariusza migowego i poezji migowej: Adam Stoyanov
scenografia, wideo, kostiumy, światła: Michał Dobrucki
asystentka scenografa: Marysia Godlewska
asystenci osób reżyserskich, inspicjenci: Piotr Piotrowicz, Wojciech Sobolewski
tłumaczka PJM: Marlena Florczyk
produkcja: Fundacja Automatophone, TR Warszawa

Wydarzenie współorganizowane przez Fundację Automatophone oraz Jasną 10: Warszawską Świetlicę Krytyki Politycznej w ramach realizacji zadania publicznego „Jasna 10: Społeczna Instytucja Kultury” finansowanego ze środków miasta stołecznego Warszawy.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

„ORFEUSZ” – reż. Anna Smolar

PREMIERA: 30 listopada 2024

Eurydyka umiera w tragicznych okolicznościach. Orfeusz zostaje sam. Co dalej?

Przez żałobę przechodzimy różnymi drogami. Jedna wiedzie najpierw przez sawanny, potem przez górzyste krajobrazy i morza; inna zaczyna się przy kole podbiegunowym, przechodzi kilka stref czasowych i klimatycznych. Są ludzie, którzy zaczynają ubierać się na czarno. Są tacy, co nie płaczą, choć czują że powinni. 

We współczesnym świecie żałoba została usunięta ze sfery publicznej. Rytuały, które w archaicznych społecznościach miały łączyć jednostkę ze zbiorowością, a przerwane życie z życiem, które dalej się toczy, wygasły lub zostały podważone. Kultura zapomnienia, traktująca żałobę jako anomalię albo przeszkodę na drodze do szczęścia i sukcesu, nie uczy nas tracenia, uniemożliwiając dojrzałą odpowiedź na traumatyczne zbiorowe doświadczenia, takie jak pandemie, katastrofy naturalne czy konflikty wojenne.

W „Orfeuszu” przywołujemy antyczny mit, aby zadać pytanie o sposoby przeżywania utraty, o zapomniane albo nowe rytuały i ich potencjał wydobywania człowieka z samotności. Żałoba interesuje nas tak w wymiarze intymnym, jak i politycznym: podważając wszechobecny nakaz ciągłej produktywności ma przecież w sobie potencjał antysystemowy, a rozmowa o żałobie daje szansę na wzmocnienie relacji społecznych i solidarne przeżywanie bólu. 

Kiedy wychodząc z Hadesu Orfeusz się odwraca, traci Eurydykę na zawsze. Ten gest – najczęściej interpretowany jako chwila słabości – staje się powracającym w przedstawieniu refrenem, wokół którego buduje się teatralna rzeczywistość „Orfeusza” i pogrążonych w żałobie Orfeuszy.

obsada: Jacek Beler, Jan Dravnel, Mateusz Górski, Natalia Kalita, Justyna Wasilewska, Julia Wyszyńska

twórcy_czynie:
reżyseria: Anna Smolar
scenariusz i dramaturgia: Anna Smolar, Tomasz Śpiewak
monologi i dialogi: Jacek Beler, Jan Dravnel, Mateusz Górski, Natalia Kalita, Anna Smolar, Tomasz Śpiewak, Justyna Wasilewska, Julia Wyszyńska
scenografia i kostiumy: Anna Met
choreografia scen lalkowych: Natalia Sakowicz
muzyka: Enchanted Hunters (Magdalena Gajdzica, Małgorzata Penkalla)
reżyseria światła: Rafał Paradowski
autorka lalki: Olga Ryl-Krystianowska
asystentka reżyserki: Katarzyna Gawryś
drugi asystent reżyserki: Tymoteusz Sarosiek
inspicjentka: Monika Tuniewicz

„LAGUNA” – reż. Paweł Sakowicz

PREMIERA: 7 lutego 2025

Laguna to odcięte od morza i wypchnięte na jego peryferia płytkie ciało wodne o zmiennym kształcie i niepewnej tożsamości. Jest jego częścią, a jednocześnie osobnym bytem, który zakłóca przewidywalność i harmonię krajobrazu. Bywa, że budzi lęk.

Koncepcja choreograficznego spektaklu Pawła Sakowicza wyrasta z ciekawości wobec tego, co nieznane lub ukryte i co unosząc się niewyraźnie na obrzeżach poznania wywołuje poczucie niebezpieczeństwa, stymulując umysł do produkcji wyobrażeń. I choć „Laguna” jest pierwszym stricte choreograficznym spektaklem w TR Warszawa, to dzięki osadzeniu go w zrębach teatralności i poetyki horroru, będzie dryfować między psychologią relacji władzy, gatunkowym body horrorem zanurzonym w fizyczności aktorskiego ciała i estetyką retro sci-fi.

„Laguna” będzie także próbą odpowiedzenia sobie na pytanie o to, jak wytwarzać choreograficzny język strachu na scenie i poza nią. Co może nas w samym ruchu przerażać i fascynować jednocześnie? Jaka jest relacja między napięciem teatralnym i mięśniowym oraz co przynosi ulgę w sytuacji realnego spotkania ciał, które przez krótką chwilę chcą się razem bać.

obsada: Dobromir Dymecki, Mateusz Górski, Natalia Kalita, Rafał Maćkowiak, Sebastian Pawlak, Agnieszka Żulewska

twórcy_czynie:
choreografia i reżyseria: Paweł Sakowicz
tekst i dramaturgia: Anka Herbut
scenografia: Iza Tarasewicz
kostiumy: Milena Liebe
sound design: Justyna Stasiowska
reżyseria światła: Jacqueline Sobiszewski
asystentka reżysera: Monika Tuniewicz

„NAD MORZEM” (tytuł roboczy) – reż. Kornél Mundruczó

PREMIERA: 11 kwietnia 2025

Osią planowanej na wiosnę premiery duetu Mundruczó/Weber jest opowieść o kobiecie, która wychodzi z odwyku i wraca do swojego dawnego życia. Kiedy jej nie było, świat się nie zatrzymał, ale pod wpływem alkoholu i tak wyglądał zupełnie inaczej niż teraz. Nie wiadomo, czy da się wrócić do tego domu, do tej pracy, do przyjaciół wznoszących toasty na wernisażach i premierach czy do rodziny, która pewne doświadczenia wolałaby wymazać, a na nowe nie jest jeszcze gotowa.

„Nad morzem” to poetycko-analityczne studium choroby, która na mikropoziomie dotyczy głównej bohaterki i bliskich jej osób, ale w szerszym planie staje się zapisem niekończącego się procesu zdrowienia relacji społecznych i całych społeczeństw. Spektakl za pomocą krytycznych narzędzi będzie dekonstruował patriarchalne modele rodzinne i artystyczne, rozprawiając się z pozornie niewinną kategorią talentu, krusząc mit geniusza i posągi dawnych mistrzów. Alternatywy szukając w próbach ustanowienia nowych, kobiecych lineaży.

w obsadzie m.in.: Izabella Dudziak, Dobromir Dymecki, Mateusz Górski, Justyna Wasilewska, Julia Wyszyńska, Mirosław Zbrojewicz, Agnieszka Żulewska

Twórcy_czynie m.in.:
reżyseria: Kornél Mundruczó
tekst: Kata Weber
asystent reżysera: Wojciech Sobolewski
inspicjent: Piotr Piotrowicz

„TRZASK PRASK” – reż. Krzysztof Zygucki

spektakl na podstawie „Dwóch powieści ruchu” Mateusza Górniaka
PREMIERA: 28 czerwca 2025

On. Łowca mocnych wrażeń, amator wybuchów, pięknych chłopców i najgorszych zombiewesternów. Lubi kino akcji, ceni sceny terroru i szybką jazdę.
Ona. Zabiegana, ale niespieszna. Nic nie robi, a jest ciągle zajęta. Zawsze czule się żegna. Lubi być w drodze i nigdy za siebie nie płaci.
Łączy ich to, że są młodzi i że mają odwagę rzucić to wszystko i nigdy nie wrócić. Ich wspólna podróż to opowieść o pięknie buntu. Na końcu słychać pytanie: czy nowa wspólnota jest możliwa (i czy wydarzy się lesie)? Na końcu jest też smutek.

„TRZASK PRASK” to adaptacja „Dwóch powieści ruchu” Mateusza Górniaka, który bezpretensjonalną czułością obejmuje wszystkich_e żyjących_e po swojemu, świetnie rozumiejąc radości i troski płynące z życia pod prąd. Twórcy_czynie spektaklu opowiadają najbardziej banalne i jednocześnie najważniejsze na świecie historie – historie osób, które ekstatycznymi haustami łapiąc zalewającą je rzeczywistość, próbują poradzić sobie z własnym smutkiem. Całość staje się inspiracją do namysłu nad kapitalistycznym pędem i do projektowania alternatywnych scenariuszy. Żeby dotrzeć na skraj lasu i zobaczyć, jak piękny może być moment zatrzymania, trzeba wyruszyć w podróż. A powrót do rzeczywistości bywa tak samo trudny jak decyzja, żeby zacząć wytyczać własną drogę.

w obsadzie m.in.: Jan Dravnel, Izabella Dudziak, Monika Frajczyk

twórcy_czynie:
reżyseria: Krzysztof Zygucki
adaptacja i dramaturgia: Wera Makowskx
scenografia, kostiumy, światło: Julia Furdyna, Zofia Tomalska
choreografia: Magdalena Kawecka
muzyka: Joanna Szczęsnowicz
asystentka reżysera: Monika Tuniewicz

TR WARSZAWA W SEZONIE 2024/25

Program pięciu premier dopełni nurt kuratorski Michała Borczucha pod hasłem TWARZ. Wychodząc od twarzy jako kategorii, w której przecinają się sprawy tożsamości, siły polityczne i estetyczne, Michał Borczuch zaproponuje dwa formaty działań: pierwszym z nich będzie cykl wywiadów-rzek z osobami reżyserskimi pt. „Z BLISKA”, drugim – jednodniowe wydarzenie performatywne, poprzedzone open-callem, który ogłosimy już w połowie września.

Pisarka i dramaturżka Weronika Murek poprowadzi cykl spotkań o literaturze „KASANDRA”, poświęcony najnowszym publikacjom literatury języków pozacentralnych. Wsłuchując się w głosy tej literatury, będziemy czytać ją jako przepowiednię możliwych zmian geopolitycznych i/lub potencjalnych napięć.

Artystka wizualna Dominika Olszowy i kurator Michał Grzegorzek zainicjują serię re-enactmentów formatu telewizyjnego z lat 70. „Sam na sam”, w którym trwałość materii artystycznej będą badać w kontekście trwałości przeżyć i wzruszeń.

Sezon przepływ przynosi także zmianę w komunikacji wizualnej: w tym roku do współpracy zaprosiliśmy_łyśmy artystę wizualnego Patryka Różyckiego, którego malarstwo i rysunki graficznie opracowywać będzie stale współpracujący z TR Grzegorz Laszuk.