30.12.2021
Co oznacza dla Ciebie „powrót do siebie”?
Co oznacza dla Ciebie „powrót do siebie”?
aktualizacja swojego stanu psychicznego i miejsca w społeczeństwie/środowiskach/grupach
szczere, ciepłe, kochające słońce – najlepsze, jakie można znaleźć
wyzwanie
stawanie się na powrót bycia tożsamym z samym sobą
powrót do miejsca, w którym czujemy się komfortowo – niekoniecznie to musi być dom
dom
przypomnienie sobie swoich odpowiedzi na fundamentalne pytania, tj. „dlaczego?”
nie wiem, co to znaczy
spotkanie z przyjaciółką
odzyskanie własnej osobowości albo tożsamości
fot. Patrycja Skwierczyńska
KONTEKSTY//POWROTY
Za kilka miesięcy miną dwa lata od wybuchu pandemii koronawirusa COVID-19. Czas, który poświęciliśmy na odnalezienie się w „nowej normalności” był ogromnym wyzwaniem zarówno dla nas samych, jak i naszych bliskich, sąsiadów oraz całkowicie obcych ludzi. Przyszło nam oswoić maseczki, zapach płynu do dezynfekcji, reżim sanitarny i coś, co dla nas, istot społecznych, zdawało się być najtrudniejsze do uznania za „nowe normalne” – izolację i dystans.
Wybuch pandemii był zdarzeniem bezprecedensowym, do którego nie zdążyliśmy się przygotować. I choć poziom rozwoju technologicznego zaoferował nam dość dobre alternatywy spotkań na żywo, większość z nas przyzna, że brak obecności żywego człowieka często był barierą nie do przeskoczenia. W przestrzeni publicznej zaczęły pojawiać się nowe problemy wymagające krytyki, komentarza, a często też zwykłego pominięcia. Kampanie marketingowe odwoływały się do nawiązywanych przez nas relacji – międzyludzkich, międzygatunkowych, czy też tych, które budujemy z otaczającym środowiskiem naturalnym. Prywatne i publiczne dyskusje omawiały, jak nasze indywidualne działania mogą wpływać na bieg życia innych ludzi.
Po pierwszym roku pandemii mogliśmy czuć zmęczenie poczuciem odpowiedzialności, izolacją i ogólnym lękiem, a także niepokojem o zdrowie nasze i naszych bliskich. Nic więc dziwnego, że wraz z zakończeniem lockdownów i przejściem pierwszych faz szczepień, odetchnęliśmy z ulgą. Zaczęliśmy ponownie odwiedzać lubiane restauracje, czy też wracać do gmachów ulubionych kin, galerii sztuki, teatrów i muzeów.
Instytucje kultury stanęły przed ogromnym wyzwaniem – co zaproponować odbiorcy doświadczonego życiem w realiach ciągnącej się miesiącami pandemii? Jak odbudować nadszarpniętą dystansem relację pomiędzy instytucją a publicznością? Wreszcie, czy i jak instytucja kultury może okazać aktywne wsparcie swojemu widzowi, który znalazł się w sytuacji globalnego kryzysu?
Doświadczenia zwrotu pedagogicznego i demokratycznego w kulturze pozwoliły wypracować instytucjom kultury, a zwłaszcza ich działom edukacji, szereg narzędzi umożliwiających budowę głębszej relacji z grupami odbiorców. Proces wychodzenia z pandemii wiązał się z koniecznością reagowania kryzysowego – zarówno w sensie politycznym, ekonomicznym, jak i kulturalnym. Strategie realizowane od lat w polskich instytucjach kultury okazały się mieć duży potencjał w realiach „powrotu z kwarantanny”.
W momentach dynamicznych i nieoczekiwanych zmian, a zwłaszcza tych wywołanych przez zdarzenia kryzysowe, najlepiej sprawdzają się rozwiązania pewne lub rewolucyjne. Bezpośrednie spotkanie z kulturą po długim czasie rozłąki zdawało się łączyć obie te cechy ze względu na charakter powrotu do instytucji. Powrotu trudnego i niecodziennego, bo do świata o zupełnie innych fundamentach zbudowanych z jednostkowych i grupowych doświadczeń pandemii, która nieco wywróciła naszą rzeczywistość do góry nogami.
Teatr to szczególna przestrzeń kultury, dla jakiej trudno było znaleźć antykryzysowe strategie zaradcze. Mimo szerokich możliwości wynikających z cyfryzacji, znalezienie w pełni zadowalającej alternatywy dla bezpośredniego spotkania aktorów z widzami, widzów z teatrem, a także uczestników warsztatów z pedagożkami i pedagogami teatru, nie było łatwe. Oglądanie spektaklu w streamingu i na żywo to dwa zupełnie inne doświadczenia. Warsztaty na Zoomie zbliżają, pozwalają zachować kontakt, spotkać się, czy zadziałać, ale nadal wyłącznie we własnych czterech ścianach każdego uczestnika i uczestniczki.
Nic więc dziwnego, że gdy tylko nadarzyła się okazja, teatr chciał wrócić do widza, a widz do teatru.
SPOTKANIE//AKTUALNOŚĆ
W tym kontekście powstał projekt Działu Edukacji TR Warszawa Powrót do teatru – powrót do siebie trwający od czerwca do listopada 2020 roku. Cykl obejmował 10 spotkań warsztatowych skierowanych do uczestniczek i uczestników powyżej 16 roku życia. Pojedyncze spotkania dotyczyły szerokiego spektrum tematów zaczerpniętych ze spektakli repertuarowych TR Warszawa. Osoby uczestniczące miały okazję spotkać się na Marszałkowskiej, w ATM Studio, a także w lokalizacjach plenerowych, takich jak Łazienki Królewskie, czy Port Siekierki. Kategoria spotkania pozwalała lepiej zrozumieć specyfikę warsztatów, a także ich ostateczny cel.
Tytułowy powrót do siebie nie jest powrotem jednokierunkowym o konkretnym, ustalonym celu. Należy rozumieć go jako drogę zarówno ku sobie, jak i innym. Przede wszystkim nie należy rozpatrywać go w kategoriach tradycyjnych warsztatów teatralnych mających na celu rozwijanie w uczestnikach umiejętności z obszaru aktorstwa dramatycznego, rozpoznawania narzędzi i form teatralnych, czy też performatywnych.
Powrót, do którego Dział Edukacji zachęcił osoby uczestniczące, miał przede wszystkim służyć ożywieniu relacji, których kondycja mogła ucierpieć wskutek wielomiesięcznych doświadczeń pandemii i kwarantanny. Warsztaty realizowane w ramach cyklu Powrót do teatru – powrót do siebie miały na nowo połączyć widza z podmiotami, do których nie miał bezpośredniego dostępu. Ze sobą, swoimi refleksjami, emocjami, ciałem, grupą, doświadczeniem żywej dyskusji w pięciu wymiarach, a także aktywnym uczestnictwem w życiu instytucji kultury.
Powrót do teatru – powrót do siebie był nie tylko spotkaniem człowieka z człowiekiem, widza z instytucją teatralną, ale też odbiorcy z aktualnymi tematami z obszaru kultury, sztuki, socjologii, filozofii, edukacji klimatycznej. Ze względu na doświadczenie pandemii problematyka rozpracowywana w trakcie warsztatów nabrała nowego ciężaru, konfrontowała się z nowymi kontekstami i interpretacjami. Nie zawsze było to łatwe spotkanie, wiążące się z przyjemnym doświadczeniem sytuacji tu i teraz.
W wielu przypadkach wybrane tematy rozmów i działań budziły duże emocje, kontrowersje, często też burzliwe dyskusje. Nie było to jednak przeszkodą dla uczestniczek, osób prowadzących i organizatorek. Jak w przypadku dyskusji na temat eutanazji opartej o strategię procesu grupowego, koncepcja warsztatów pozwalała na zmianę zdania, postawienie się po innej stronie barykady, wypróbowanie innego sposobu myślenia. „Powrót do siebie” reinterpretuje kategorię spotkania i wprowadza w jej obszar przestrzeń eksperymentu, możliwości zmiany sytuacji – zarówno w sobie, jak i w dynamice zawiązanej grupy.
OTWARTOŚĆ//INKLUZJA
Cykl Powrót do teatru – powrót do siebie skupił wokół siebie zróżnicowaną grupę odbiorców, w której znalazły się zarówno widzki i widzowie TR Warszawa, uczestniczki innych cyklów warsztatowych organizowanych przez Dział Edukacji, jak i osoby niezwiązane z instytucją. Motywacje osób uczestniczących w warsztatach różniły się od siebie – jednych „zaciągnęli” bliscy, część zaciekawił tytuł spotkania, inni chcieli odpocząć od codziennej rutyny, czy omówić zajmujące ich problemy filozoficzne. Zgodnie z ideą instytucji otwartej, warsztaty były dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością ruchową, niewidomych, a w ich trakcie realizowano tłumaczenie na PJM (Polski Język Migowy).
Osoby biorące udział w cyklu były w zróżnicowanym wieku, często pochodziły z zupełnie innych środowisk, różniły się swoim doświadczeniem, a także wiekiem. Dzięki temu spotkania miały charakter otwarty na różnorodne perspektywy, w tym międzypokoleniowe. Powrót do teatru… stworzył sytuację, w której osiemdziesięcioletni mężczyzna mógł poznać zdanie dwudziestoletniej dziewczyny na temat obecności metafizyki we współczesnym świecie, czy katastrofy klimatycznej. Student projektowania gier miał okazję porozmawiać z pedagogiem teatru, a profesjonalna tancerka zatańczyć z amatorką, która jeśli w ogóle tańczy, to raczej sama w swoim pokoju.
Warsztaty nie wymagały obecności na każdym ze spotkań. Każda z osób uczestniczących mogła przyjść raz, trzy lub wziąć udział w całym cyklu. Grupy były liczebne, ale nie na tyle, aby zapamiętanie imion innych uczestniczek i uczestników było niemożliwe. Dzięki temu, w trakcie Powrotu… udało się stworzyć dziesięć małych wspólnot, z których każda miała inną energię. W cyklu warsztatowym Powrót do teatru – powrót do siebie wzięło udział około 140 osób.
Dział Edukacji chciał stworzyć przestrzeń, w której każda osoba będzie mogła porozmawiać o rzeczach wymagających namysłu „bez nadęcia, bez pustych frazesów wygłaszanych ex catedra”. To było duże wyzwanie, z którymi osoby prowadzące warsztaty poradziły sobie bardzo dobrze. Nikt nie mówił w języku ściśle naukowym, czy specjalistycznym, a uczestniczki i uczestnicy mogli brać udział w dyskusji i działaniach fizycznych według własnych potrzeb, zasobów i komfortu. W razie pojawienia się pojęć, które mogą być niezrozumiałe, osoby prowadzące warsztaty wyjaśniały je w przystępny sposób. Podobnie było w przypadku warsztatów ruchowych – każdy w swoim tempie, każda według własnych granic.
Bez względu na to, czy spotkania miały charakter dyskusyjny, czy ruchowy, każde z nich rozpoczynał mniej lub bardziej rozbudowany wstęp umożliwiający osobom uczestniczącym komfortowy udział. Jako uczestnicy nie musieliśmy po raz kolejny szukać rozwiązań danych problemów, często przekraczających nasze zasoby mimo szerokiej wiedzy, doświadczenia i otwartości. Mogliśmy z uważnością zadawać pytania, szukać odpowiedzi już nie w izolacji, a w towarzystwie innych.
RÓŻNORODNOŚĆ//INTEGRACJA
Powrót do teatru – powrót do siebie stawiał na kompleksowość. Tym bardziej, że odpowiedzi na pytania, co to znaczy wracać do siebie i jak należy to robić, nie są jednoznaczne. Dział Edukacji TR Warszawa zaproponował potencjalnym uczestniczkom i uczestnikom strategie dziesięciu różnych powrotów do dziesięciu różnych przestrzeni – problemowych, fizycznych i metaforycznych. Ze względu na otwartą formę cyklu, każda osoba chcąca wziąć w nim udział, mogła zadecydować, czy wybrana propozycja jest dla niej interesująca.
Warsztaty proponowały wielowymiarowy dialog łączący uczestnika ze światem poprzez kontakt z innymi (ludźmi, tematami, organizmami, sytuacjami). Zintegrowały przestrzenie, fizyczne i niematerialne, które na co dzień nie mają ze sobą bezpośredniej styczności – humor ze śmiercią, wiedzę z niewiedzą, ciało z emocjami. Osoby uczestniczące mogły wrócić do siebie poprzez bezpośredni kontakt z naturą, działania ruchowe inspirowane metodą Alexandra Lowena, czy wspólny taniec w miejscu publicznym.
Jak często możemy obserwować z bliska ślimaka wędrującego po czyjejś dłoni? Ile razy mieliśmy okazję zobaczyć na własne oczy falę dźwiękową? Czy na co dzień śmiejemy się ze śmierci i dyskutujemy o eutanazji, zmieniając zdanie co kilka minut? Ile razy w tygodniu relaksujemy się dla samego relaksu? Jak często przyznajemy się przed innymi, że czegoś nie wiemy? Powrót… używał przestrzeni teatru, natury, różnorodnych narzędzi i form warsztatowych, kreując niecodzienne sytuacje, które dla wielu uczestniczek i uczestników mogły być doświadczeniem spotkania jedynego w swoim rodzaju.
TEATR//NIE-TEATR
Powrót do teatru – powrót do siebie to cykl warsztatów, który uwzględniał potencjał teatru, jednocześnie unieważniając jego znaczenie. Cztery warsztaty z dziesięciu miały charakter dyskusyjny. Połowę z nich prowadziły osoby niezwiązane bezpośrednio ze światem teatru. Tylko jeden odbył się na scenie teatralnej. W trakcie Powrotu… teatr stał się punktem wyjścia dla omówienia problemu, doświadczenia konkretnego zdarzenia w przestrzeni warsztatowej.
Mimo że tematy spotkań były zaczerpnięte z treści i formy spektakli repertuarowych TR Warszawa, udział w warsztatach nie wymagał ich znajomości. Wątki eksplorowane przez twórczynie i twórców przedstawień, takie jak choćby relacja człowieka z kryzysem klimatycznym, wyrażanie ekspresji poprzez ruch, czy stosunek wobec eutanazji, zgłębiano w trakcie spotkań. Osoby uczestniczące nie dostawały jednoznacznej interpretacji wybranego problemu, ani instrukcji na prawidłowe wykonanie zadań proponowanych w trakcie warsztatów ruchowych. Strategia Powrotu… polegała na umożliwieniu każdej i każdemu swobody w eksploracji wątków, które grupa uzna za interesujące.
Teatr w omawianym tu cyklu warsztatowym staje się przestrzenią stricte fizyczną, która umożliwia faktyczny powrót do siebie i tworzy mikrospołeczność, która tu i teraz może podjąć wspólne działanie. Nie narzuca narzędzi, stwarza przestrzeń dla zróżnicowanych propozycji, pomysłów oraz interpretacji. I przede wszystkim – nie stawia się w hegemonicznej pozycji – nie zmusza uczestników, organizatorek i osób prowadzących do obcowania z nim samym. I co najważniejsze – nie wymaga efektu pracy, który można obejrzeć, dotknąć, przeczytać albo powąchać.
Można powiedzieć, że relacja odbiorcy z teatrem buduje się sama przez się, przez działanie w sali warsztatowej instytucji, spotkania z pracownikami, i wreszcie przez niebezpośrednią styczność z ofertą repertuarową teatru. A relacja ta służy przede wszystkim uczestnikom, nie sztuce teatralnej.
POWRÓT – CO DALEJ?
Czy uczestnicy warsztatów Powrót do teatru – powrót do siebie faktycznie wrócili do siebie? Jeśli tak, czy ich powrót był tymczasowy, czy wywołał w uczestnikach konkretną zmianę? Na ile ta zmiana jest długotrwała? Stawianie pytań operujących kategorią skuteczności w kontekście omawianego cyklu wydaje się zasadne – z pozoru. Warto jednak podkreślić, że udzielenie na nie odpowiedzi wymaga przede wszystkim zdefiniowania, czym tak naprawdę jest „powrót do siebie”, co oznacza dla osób uczestniczących w warsztatach i jak należy go realizować. A to może okazać się zadaniem karkołomnym.
Cykl warsztatowy TR Warszawa udowadnia, że powrót do siebie niekoniecznie musi być nastawiony na konkretny cel, a raczej na procesualne przejście obranej drogi powrotu. Co więcej, dróg umożliwiających powrót do siebie jest wiele i większość z nich oznacza kompletnie co innego dla poszczególnych osób. Tym bardziej, jeśli te różnią się wiekiem, płcią, poziomem i kierunkiem wykształcenia, czy profilem zawodowym. Powrót do siebie nie jest procesem mierzalnym, przez który każdy „wracający” idzie tak samo, w tym samym tempie.
Oferta warsztatowa operowała szerokim spektrum propozycji formalnych i tematycznych. Była otwarta na zróżnicowanych odbiorców w różnym wieku, nie tylko widzek i widzów TR Warszawa. Warsztaty rozwijały pole do odkrywania i badania wybranych problemów z różnych perspektyw proponowanych przez osoby uczestniczące w poszczególnych spotkaniach. Nie miały na celu ukształtowania stałej grupy, pozwalały zachować elastyczność, a także miały znaczenie w kontekście poszerzania grona odbiorców teatru – mogły przyciągnąć do instytucji znacznie większą ilość potencjalnych zainteresowanych.
Warsztaty pokazały także realną potrzebę swobodnej rozmowy w warunkach „klubu dyskusyjnego”. Znaczna część spotkań miała taki charakter i polegała przede wszystkim na wymianie refleksji pomiędzy uczestniczkami i uczestnikami. Wszystkie rozmowy były żywe, polegały na wymianie doświadczeń, zbliżały, a czasem oddalały, jednocześnie prowadząc do ciekawych konkluzji, które mogły być zaskakujące dla całej grupy (łącznie z prowadzącymi).
Powrót do teatru – powrót do siebie był spotkaniem niezobowiązującym, swobodnym i opartym na dialogu, który mógł, choć nie musiał, dostarczyć odpowiedzi na pytania zastanawiające jego uczestniczki i uczestników. Bez nacisku na rozwijanie kolejnych umiejętności, poszerzanie wiedzy, realizowanie konkretnych działań. Ostatecznie, propozycja Działu Edukacji TR Warszawa okazała się czułą alternatywą dla tych, którzy po prostu się stęsknili. Za sobą, za innymi i w końcu za teatrem.
Zuza Piwowar
Przestrzenność dźwięku w teatrze
Prowadzący: Sebastian Świąder i Karol Nepelski
Warsztat inspirowany spektaklem „3SIOSTRY” w reż. Luka Percevala
Mówimy, śpiewamy, oddychamy, szeleścimy, szuramy, gładzimy. Ale dźwięki też nas otaczają, przychodzą z różnych stron. Jesteśmy dźwiękiem-jednostką, ale i wspólnotą dźwięków. Na warsztatach staliśmy się zarówno materiałem, z którego wspólnie uszyliśmy krajobraz dźwięku, jak i krawcami, którzy ten materiał cięli, zszywali i układali. Samplowaliśmy i byliśmy samplowani. Oktofonia pozwoliła ci poczuć, jaką moc przestrzenną ma dźwięk. Stworzyliśmy dźwięk, znaleźliśmy dźwięk, staliśmy się dźwiękiem, weszliśmy w dźwięk, zobaczyliśmy dźwięk
Powrót na ziemię
Prowadzący: Gosia Wrzosek, Igor Siedlecki
Warsztat inspirowany spektaklem „WRACAĆ WCIĄŻ DO DOMU” w reż. Magdy Szpecht
Jakim językiem mówi ziemia? Co ma nam do powiedzenia i po jakiemu jej odpowiemy? W jakim języku porozumiewa się człowiek z naturą? Czy łatwo nam rozmawiać? Podczas warsztatów wspólnie posłuchaliśmy języka kwiatów i komarów. Sprawdziliśmy, jak brzmi ich wspólna pieśń, a później spróbujemy wspólnie ją wyśpiewać. „Powrót na ziemię” to podczas, którego poprzez dostępne zmysły zbliżyliśmy się do zrozumienia Ziemi, poznaliśmy tajemnice funkcjonowania świata natury i zobaczyliśmy, jak wejść w dialog z naturą.
Czy dzisiaj jest jeszcze miejsce na metafizykę?
Andrzej Serafin, Ariadna Lewańska
Warsztat inspirowany spektaklem „3SIOSTRY” w reż. Luka Percevala
Czy w stechnologizowanym świecie, w którym coraz częściej wchodzimy w relacje z maszynami, człowiek potrzebuje w ogóle czegoś „ponad”? A może duchowość wciąż jest ważna dla nas, tylko stała się czymś zgoła innym, niż była do tej pory? Czy dusza wciąż jest greckim centrum podmiotowości człowieka, czy tylko jednym z przejawów działania mózgu? Analizowaliśmy samo pojęcie duchowości i związane z nim pojęcie ducha, które brzmi dziś zupełnie anachronicznie.
Taniec Księżyca
Paweł Sakowicz, Helena Świegocka
Warsztat inspirowany spektaklem „WRACAĆ WCIĄŻ DO DOMU” w reż. Magdy Szpecht
Warsztat ruchowy bazował na zadaniach choreograficznych wykorzystanych przez Pawła Sakowicza podczas pracy nad spektaklem „Wracać wciąż do domu”. Według Le Guin podczas Tańca Księżyca dozwolone jest wszystko, byle odbywało się to na oczach innych. Obserwowaliśmy samych siebie, patrzyliśmy na innych tańczących, zabieraliśmy i oddawaliśmy, podążaliśmy za każdym pojawiającym się pomysłem. Nasze spotkanie było przede wszystkim o wspólnym tańczeniu w otoczeniu natury. Sprawdziliśmy, jak po wielu miesiącach izolacji można wrócić do tańczenia w tymczasowo zawiązanej grupie.
Powrót do siebie – powrót do ciała
Hubert Bobrowski, Marcin Rochowski
Warsztat inspirowany spektaklem „CZĄSTKI KOBIETY” w reż. Kornéla Mundruczó
Jaki jest nasz kontakt z ciałem? Jak je odczuwamy? Na ile potrafimy o nie zadbać? W oparciu o metodę Alexandra Lowena wspólnie szukaliśmy drogi do zamrożonych emocji poprzez pracę z ciałem i jego blokadami. Odkrywaliśmy i łączyliśmy części nas, które zostały zawstydzone lub których czuć nam zabraniano. Pokazaliśmy się drugiemu człowiekowi z emocjami, które na co dzień jest nam ciężko ujawniać, i poczuliśmy, jak czujemy się, kiedy są one zaakceptowane i przyjęte.
Dobrostan ciała – dobrostan ducha
Helena Świegocka, Przemysław Kosiński
Warsztat inspirowany spektaklem „CZĄSTKI KOBIETY” w reż. Kornéla Mundruczó
Zwierzęta i małe dzieci są mistrzami relaksacji i odpoczynku. Instynktownie zarządzają zasobami swojej energii tak, by utrzymać organizm w optymalnym stanie. Dlaczego z biegiem lat życia tracimy tę umiejętność? Co zrobić, żeby w świecie pełnym stresogennych czynników zadbać o swoją równowagę wewnętrzną? Czym jest stres? Jak na nas działa? Czy jest nam potrzebny? Budziliśmy nasze ciało, rozpoznawaliśmy różnicę między napięciem a rozluźnieniem. Poznaliśmy proste ćwiczenia pomocne w przywróceniu na co dzień spokoju ciała i ducha. Pobyliśmy z samymi sobą. Na koniec otuliliśmy się kocami i pozwoliliśmy sobie odpocząć.
Ethos i Psyche wobec zmian klimatu
Magdalena Budziszewska, Dominika Dzwonkowska
Warsztat inspirowany spektaklem „2020: BURZA” w reż. Grzegorza Jarzyny
Świat się stale zmienia, ale dokąd porwie nas ta zmiana? Podczas warsztatów omawialiśmy odważne spojrzenie na świat antropocenu i kryzysu klimatycznego, tworzyliśmy mapy własnych postaw i emocji wobec tych zjawisk. Mogliśmy zobaczyć, jak odnoszą się do tego inni. Przyjrzeliśmy się też motywom etycznym i filozoficznym postawom wobec (nie)działania. Czy przyroda sama w sobie jest argumentem do działania, czy też źródłem moralnych postaw wobec środowiska jest raczej własny charakter? Zagłębiliśmy się w świat wartości ekologicznych, takich jak odpowiedzialność za przyszłe pokolenia i sprawiedliwość klimatyczna.
Ćwiczenia z niewiedzy
Maria Wojtyszko, Przemysław Jaszczak
Warsztat inspirowany spektaklem „2020: BURZA” w reż. Grzegorza Jarzyny
Jesteśmy pod nieustanną presją „wiedzenia”. Jaka jest prawda? Co jest dobre, a co złe? Jak rozwiązać wszystkie problemy, które nas dotykają? A co jeżeli nie wiemy? Czy to źle nie wiedzieć? Co jeżeli w rzeczywistości jesteśmy zagubieni jak rozbitkowie na nieznanej wyspie? Warsztaty „Ćwiczenia z niewiedzy” wróciły do żywego słowa i tworzenia z wyobraźni. Wspólnie otworzyły uczestniczki i uczestników na możliwość niewiedzy w świecie, który wymaga od nas ciągłego wyrażania opinii, posiadania zdania i stawiania się po jakiejś stronie w każdym sporze.
Eutanazja – granice wolnego wyboru
Agnieszka Wróblewska, Tomasz Teodorczyk
Warsztat inspirowany spektaklem „NIETOPERZ” w reż. Kornéla Mundruczó
Czy możemy podjąć decyzję o swojej śmierci? Czy nasi bliscy mogą zadecydować za nas? Co to znaczy „chcieć umrzeć”? Eutanazja to jeden z tematów, który od dawna wzbudza wiele kontrowersji, emocji oraz dzieli ludzi. Warsztaty prowadzone metodą procesu grupowego, której celem jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla wyrażenia wszystkich opinii i emocji w danej grupie, doprowadzenie do interakcji pomiędzy nimi oraz przekształcanie napięć i konfliktów tak, aby zbudować poczucie wspólnotowości w duchu głębokiej demokracji.
Impro oswaja kostuchę
Weronika Nockowska, Mateusz Lewandowski
Warsztat inspirowany spektaklem „NIETOPERZ” w reż. Kornéla Mundruczó
Czy kostucha improwizuje z nami? A może to my improwizujemy razem z nią? Kto komu pierwszy daje impuls do działania? Czy da się rozmawiać o śmierci w trakcie warsztatów z improwizacji? Jak wiadomo, komedia kocha kostuchę, a kostucha kocha komedię! Spróbowaliśmy oswoić temat śmierci, umierania i odchodzenia korzystając z narzędzi, jakie daje improwizacja i komedia. Przyjrzeliśmy się tej arcyciekawej i trochę dziwnej relacji poprzez ćwiczenia improwizacyjne. Kostucha też wpadła!
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
