Estonia ma bzika na punkcie teatru. W październiku 2017 roku w mediach ukazało się ogłoszenie na temat płatnej pracy dla kogoś, kto nigdy wcześniej nie był w teatrze. Zadanie – obejrzenie i zrecenzowanie każdej estońskiej produkcji teatralnej w 2018 roku. Spośród 450 osób ubiegających się o pracę została zatrudniona 21-letnia Alissija. Pochodząca z peryferii, z rosyjskojęzycznej rodziny dziewczyna, nie wie nic o sztukach scenicznych, aktorach, nigdy nie była w żadnym teatrze. Aby praca była możliwa, musi przeprowadzić się do Tallina. Mijają miesiące, niektóre spektakle które ogląda inspirują, są i takie, które budzą rozpacz. Gdy jej spojrzenie na świat zmienia się, Alissija musi stawić czoła traumom przeszłości, aby na nowo zdefiniować siebie i przyszłość, dla której warto przetrwać. Prowadząc główną bohaterkę przez 224 spektakle w 365 dni, ten film jest prawdziwą opowieścią o dojrzewaniu, testującą ludzką granicę konsumpcji kultury i pytającą, czy sztuka może zmienić życie.

“W Alissiji reżyserka zyskuje równorzędną partnerkę twórczego procesu – dziewczyna znakomicie czuje kamerę, potrafi odnaleźć się w specyficznej, zawieszonej między autentycznością a odgrywaniem samej siebie, dokumentalnej formie. Jej rozwijana w trakcie projektu samoświadomość daje także zdolność do wchodzenia z reżyserką w dialog, wymykania się roli filmowanej postaci. Momentami zapomina się, że oglądamy dokument i w ogóle o istnieniu bariery między nami a wydarzeniami – stajemy się częścią procesu poznawczego twórców i bohaterki. Powraca więc przewrotnie pytanie: czym jest teatr? Dla Alissiji stał się przestrzenią wyzwolenia, potencjałem odkrycia i rekonstrukcji swojej tożsamości.”