Nikt nie zinterpretował chyba jeszcze izolacji w kategorii czaru. W powieści Tomasza Manna, będącej metaforą kryzysu europejskiej kultury, górskie sanatorium pozwalało kuracjuszom_kom na odseparowanie się od rzeczywistości społeczno-politycznej i skupienie na wewnętrznych procesach, jakie uruchomiła w nich choroba. Zanurzeni_one w uzdrowiskowej codzienności i skoncentrowani_e na sobie samych, ulegli_ły czarowi izolacji.

W spektaklu Michała Borczucha to lockdown sprawia, że lokatorzy_rki kamienicy, jak pacjenci_tki sanatorium, oddają się rozmowom i filozofowaniu oraz praktykują nieme rytuały dbania o siebie. Owijając się w koce i malując ściany, realizują różne protokoły kontroli i zagłębiają się w lekturę „Czarodziejskiej góry” . Pod wpływem czaru funkcjonują w zawieszeniu między pozornie sprzecznymi pragnieniami, by stan zawieszenia trwał jak najdłużej i by życie jak najszybciej wróciło do normy.

Pod wpływem czaru zyskują też świadomość własnego uprzywilejowania. Zaczynają dostrzegać pojedyncze osoby i całe grupy społeczne, których wcześniej nie dostrzegali_ły. Zauważają różnice klasowe i klasowe aspekty ludzkiej pracy. Jak pacjenci_tki sanatorium prowadzą długie rozmowy na temat czasu, subiektywnego odczucia przestrzeni publicznej, poczucia sprawczości, zmieniających się relacji społecznych i nowych sposobów wykonywania pracy, praktykowania opieki i troski. Zastanawiają się, jak wszystkim istotom ludzkim i więcej-niż-ludzkim umożliwić wspólne życie. 

Czy przestrzeń teatralna może stać się przestrzenią dbania o siebie nawzajem? 
Jakiego czaru do tego potrzebujemy?