Rozum, Prawość i Sprawiedliwość to postaci ze spektaklu – czy kreowanie strojów dla personifikacji abstrakcyjnych pojęć było dużym wyzwaniem?

Wydaje mi się, że każde podejście do przedstawienia trój-jedni, czy triady, zawsze stanowi jakieś wyzwanie. Każdy przecież chce wnieść coś nowego do tematu, żeby efekt końcowy nie wydawał się wtórny. Sam fakt, że miałem do czynienia z abstrakcyjnymi pojęciami nie był problemem. Raczej dobór odniesień, które chciałem przenieść na kostiumy i budowanie relacji między nimi wymagały dłuższego procesu. Chciałem, żeby każda postać trójcy miała swój charakter, swoją naturę, ale koniec końców, aby jasne było, że zostały ulepione z jednej gliny.

Czy stworzenie własnej wersji warszawskiej Syrenki było bardziej frajdą, czy wyzwaniem?

Projektowanie kostiumów, czy ich tworzenie, zawsze będzie frajdą, jeśli jest wyzwaniem dla mnie.

Syrena ze spektaklu znacznie różni się od tego, jak najczęściej przedstawiana jest ona w popkulturze. Skąd pomysł, aby pokazać ją właśnie w ten sposób?
 
Przy projektowaniu naszej Syrenki wpływów było naprawdę dużo, ale górę wzięły historia herbu Warszawy i moja fascynacja kryptydami. W pierwszym przypadku interesowały mnie stare przedstawienia syreny (tzw. potworowatej), które były bliższe średniowiecznym bestiariuszom. Za to od kryptozoologicznej strony ciekawe było to, jak ludzie tworzą cały czas atrapy, fotomontaże i jak to pobudza dalej świadomość społeczną wobec legend. Chciałem więc, żeby i nasza Syrenka miała trochę charakter atrapy, ale jednocześnie oddziaływała silnie sensorycznie. Taka warszawska odpowiedź na syrenę z Republiki Fidżi.