• Reżyseria

  Yana Ross

• Dramaturgia

  Aśka Grochulska

• Premiera

  15 stycznia 2015

• Czas trwania

  1 godz. 

O spektaklu

Spektakl Yany Ross oparty jest na tekście niemieckiego dramatopisarza Franza Xaviera Kroetza. „Koncert życzeń” w odróżnieniu od klasycznie skonstruowanego dramatu składa się jedynie z rozbudowanych didaskaliów, które stanowić mają partyturę i komentarz do scenicznych działań. Bohaterką jest tutaj około pięćdziesięcioletnia kobieta, stenotypistka. Urządzenie i umeblowanie jej mieszkania odpowiada stylowi współczesnej „cywilizacji mieszczańskiej”. Otoczona barwnością efektownych reklam i opakowań, szalenie pedantyczna i zorganizowana, nie potrafi przezwyciężyć swej samotności. Społeczeństwo, w którym żyje, także nie pomaga jej w rozwiązaniu problemów, skazując na wykluczenie i izolację. 

Kroetz tworzy obraz świata, w którym jednostka jest zdana na samotność, a jej pojedynczy los ginie gdzieś w wielkomiejskim tempie życia. Dramatopisarz bierze również pod lupę zachowania i moralność klasy średniej, która w obliczu zmian społecznych i kulturowych, musi na nowo wypracować i określić swoją tożsamość. Główną i jedyną rolę w spektaklu Yany Ross gra Danuta Stenka.

Dla grup zorganizowanych ze szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych oferujemy warsztaty wprowadzające do spektaklu (prosimy o kontakt z działem edukacji: edukacja@trwarszawa.pl).

Spektakl TR Warszawa w koprodukcji z Łaźnią Nową w Krakowie i Festiwalem Boska Komedia.

Od reżyserki:

“Karl Marx definiuje rewolucję jako czas, kiedy masy mają już dość opresji, a elity nie są w stanie ich dłużej kontrolować. Ale co jeśli finansowa elita poszła z duchem czasu i wypracowała sposób, żeby zająć masy konsumpcjonizmem, mamiąc je codziennymi, drobnymi nagrodami i przyjemnościami, które w sam raz wystarczają, żeby zapomnieć o cierpieniu wynikającym z bezsensowności cyklu życia? Prowokacyjna teza Kroetza podaje w wątpliwość akt samobójstwa jako rodzaj manifestacji wolnej woli i oznakę rewolucji, która, paradoksalnie, obraca się przeciw samej sobie i staje się rodzajem ciągłej porażki, (poprzez usunięcie się ze społeczeństwa samego buntownika)”

Twórcy i twórczynie

Galeria

Otwórz popup

Poprzedni slide

01

Następny slide

Poprzedni slide

01

Następny slide

Zamknij popup

fot. K. Schubert

Recenzje

• „Cała akcja spektaklu to jeden samotny wieczór kobiety z dramatyczną puentą. Minimalistyczna kreacja Stenki, choć obywa się bez słów, ma dużą siłę. (…) Przez niewidzialne ściany przyglądamy się wspominaniu, samotności, depresji, neurozie. Banalne? W wykonaniu Stenki chwilami przejmujące. W milczące sceny aktorka wkłada charakterystyczną dla siebie wyostrzoną ekspresję.”

  Witold Mrozek, Gazeta Wyborcza

• „Koncert życzeń” Xaviera Kroetza, koprodukcja nowohuckiej Łaźni Nowej i TR Warszawa z wybitną rolą Danuty Stenki, to pełna suspensu nuda życia, którą ogląda się niczym hitchcockowski thriller. W przedstawieniu nie pada ani jedno słowo, a ma się wrażenie, że powiedzieliśmy sobie wszystko (…) Danuta Stenka jest na wyciągnięcie ręki, niemal czujemy jej oddech, ale niemą kantatę o samotności gra w skupieniu. I może dlatego każdy widz, oglądając „Koncert życzeń”, czuje się nie tylko świadkiem, ale i częścią cichej tragedii kobiety. To zawsze wygląda tak samo. Od głośnego początku życia aż do zduszonego, bezszelestnego końca.”

  Łukasz Maciejewski, Wprost

• „”Koncert życzeń” wydaje się czymś unikalnym w polskim teatrze. To propozycja innej tematyki i estetyki niż te nasze mainstreamowe. Yana Ross przestawia zwrotnicę. Trzeba jechać w tę stronę, ku formom hybrydalnym, na pogranicze performansu i minimalizmu, uciekać od scenicznego gadulstwa i aktorskich aktów strzelistych. Choćby na chwilę.”

  Łukasz Drewniak, Teatralny.pl

• „Zabieg operowania czasem był niebywale trafionym pomysłem. Zrównanie czasu fikcyjnego z czasem rzeczywistym to kolejny czynnik, który dawał widzom poczucie jakby to oni sami stali się aktorami w spektaklu wyreżyserowanym przez Yane Ross. Jakby znajdowali się w samym jego centrum towarzysząc bohaterce w jej ciężkim życiu (…) W tej grze życie bohaterki jest idealne, w życiu jej los zdaje się być już przypieczętowany, naznaczony i niezmienny. Przyzwyczajona do swojej codzienności wykonuje te same czynności po raz setny. Praca, powrót do domu, kolacja, relaks, kąpiel, sen. I tak w kółko. Wierząc, że z nowym dniem wszystko może się odmienić. Ale na samotność nie ma lekarstwa, jest tylko nadzieja. Uczucie, które bohaterka traci skazując się tym samym na klęskę.”

  Agnieszka Kobroń, afiszteatralny.blogspot.com

Partnerzy