VECHORNYTSI to kreatywny projekt, którego celem jest prezentacja ukraińskiej kultury i tożsamości poprzez siłę sztuki. Ukraina zawsze była bogata w utalentowanych ludzi, którzy tworzyli naszą historię, kulturę, pokazywali całemu światu piękno i różnorodność Ukrainy. Od czasu inwazji Rosji życie każdego Ukraińca zmieniło się na zawsze. Czujemy potrzebę stworzenia platformy do realizacji pomysłów kreatywnych i świadomych Ukraińców. Po to, aby pokazać różnorodność naszej kultury. 

Chcemy wspierać wszystkich artystów i artystki, promować ich twórczość w tak trudnych czasach;  wspierać i rozwijać tożsamość ukraińską. Dzisiaj jesteśmy bardziej zjednoczeni niż kiedykolwiek. Mamy okazję pomóc tym, którzy nas chronią każdego dnia. Dlatego kolejnym, nie mniej ważnym celem VECHORNYTSI jest pomoc ukraińskim obrońcom. Wszystkie dochody z wieczoru przekażemy Siłom Zbrojnym Ukrainy.

Każdy wieczór ukraiński VECHORNYTSI utrzymany jest w innym stylu, dotyczy innego obszaru naszej kultury. Na naszych wieczorach poruszamy różne tematy, zanurzamy się w różne epoki, odkrywamy inne aspekty ukraińskiej kultury i historii. Tym razem wybraliśmy motyw mitologiczny, ponieważ jest on ściśle związany z wiosennymi świętami. Wieczór, który odbędzie się 26 marca, będzie poświęcony tematowi wiosny. Odsłonimy tajemnice  „miawek”, czarownic i innych postaci z ukraińskiej mitologii.

Miawki

Miawka, majka, mauka, mawka, nawka, nejka, niauka, niawka, śpiewnica, tanecznica, wyniwka – to ukraiński i łemkowski demon polny, odpowiedniczka rusałki. Przedstawiana jest w postaci uroczej, młodej kobiety, niebezpiecznej dla ludzi, wabiącej przechodniów w ustronne miejsca, by załaskotać ich na śmierć.

Nazwa pochodzi od kociego głosu „miau”, który miały wydawać miawki. Wierzono, że w ich postaci na ziemię zstępowały dusze zmarłych, nieochrzczonych dzieci. Miawki miały pojawiać się na polach, kiedy zboża wysypywały kłosy. Były wielkiej urody, wesołe i żywe, ale okrutne. Napadały na osoby, zabłąkane pośród łanów. Za pomocą różnych sztuczek wprowadzały ofiary w dobry nastrój, a potem łaskotaniem zmuszały do gwałtownego śmiechu aż do śmierci. Karmiły się krwią takiej ofiary.

W Polsce miawki wymieniane są w podaniach ludowych z południowej Małopolski. Miały modre oczy, w płowe włosy wplatały dla ozdoby bławatki, kłosy i maki. Były mniej okrutne niż południce.

Vechornytsi

Vechornytsi to jedna z form jesienno-zimowych wieczornych rozrywek, które odbywały się w domu. Na wieczornych imprezach mieszkańcy opowiadali bajki, tańczyli, łącząc wypoczynek z pracą. Vechornytsi były charakterystyczne dla Słowian wschodnich i południowych, u Słowian zachodnich nie były regularne. Tradycyjnie zaczynały się 14 października, kiedy kończyły się prace w ogrodzie, noce stawały się dłuższe i było dużo czasu na pracę pod dachem. Odbywały się codziennie aż do początku Wielkiego Postu. Latem młodzież zbierała się na zewnątrz i takie spotkania nazywano ulicznymi. 

W wieczornych spotkaniach uczestniczyli przede wszystkim młodzi ludzie, kawalerowie i panny. Rodzeństwo starało się spotykać w różnych domach. Jesienią i zimą vechornytsi odbywały się największych chatach w wiosce. Młodzi płacili właścicielom za gościnę chlebem, suknem lub innymi produktami. Gospodynią była kobieta (babcia, wdowa), którą wszyscy odwiedzający nazywali „matką wieczorową”, „matką dnia”, „matką”. To ona czuwała nad przestrzeganiem wszelkich zwyczajów i tradycji podczas wieczornych uroczystości.

Podstawą wieczornych spotkań była praca dziewcząt przy haftowaniu, przędzeniu i szyciu. Chłopcy mogli też pracować na wieczornych imprezach: robili na drutach rękawiczki, naprawiali uprzęże, ale najczęściej po prostu siedzieli i zalecali się do dziewcząt, zabawiając je dowcipnymi historyjkami, żartami i muzyką. Niektóre vechornytsi, związane z określonym wydarzeniem lub świętem miały uroczysty charakter. Na takich wieczorach młodzi tańczyli i śpiewali.

Program wieczoru