Występuje z pianinem. Po projektach zespołowych (Ballady i Romanse czy Meble) teraz najlepiej czuje się na scenie sama. Ale zawsze towarzyszą jej nieznośny humor, wszechogarniający smutek i piekielna przebojowość. A, i skromność! Jej piosenki opowiadają o napięciach emocjonalnych między ludźmi w kryzysie wieku średniego, o rozczarowaniu kapitalizmem oraz terapią behawioralną (i każdą inną). Nie ma tu ukrytego programu, pewnych tez czy odpowiedzi na pytanie: jak żyć? Jest czysty przekaz i spotkanie z samą sobą w czarnym lustrze własnego ja. 

piosenki, śpiew, performans: Zuzanna Wrońska