Mamy krótką chwilę miłości absolutnej. Krótką jak każda miłość.
Український переклад нижче
Na podstawie dramatów Leny Laguszonkowej: „Pipidówa”, „Matka Gorkiego” i „Mój sztandar zasikał kotek”.
-
Reżyseria
Aleksandra Popławska
-
Tekst
Lena Laguszonkowa
-
Prapremiera i premiera polska
28 kwietnia 2023 na scenie TR Warszawa/ Marszałkowska 8
-
Czas trwania
2 godz.
-
Bilety
Bilet normalny: 105 złBilet ulgowy: 80 złBilet normalny grupowy (powyżej 10 osób): 90 złBilet ulgowy grupowy (powyżej 10 osób): 70 zł
Wrażliwe treści: wojna, przemoc, wulgarny język.
W spektaklu użyty zostaje dym.
Obsada
O spektaklu
Zapraszamy na teatralną tłokę – wydarzenie, nawiązujące do tradycyjnych form sąsiedzkiej pomocy, praktykowanych dawniej w ukraińskich i słowiańskich wsiach. Wspólnej pracy towarzyszyła wtedy zwykle celebracja, poczęstunek, muzyka i taniec. Dziś w Ukrainie tłokę praktykuje się przy odbudowywaniu wyzwolonych wsi. Nasza tłoka odbywa się w marzeniu o wolnej Ukrainie. To wprawione w ruch zaklęcie – wszyscy będą żyli tu długo i szczęśliwie.
Wojnom, kryzysom i czasom zbiorowej żałoby od zawsze – i na przekór wszystkiemu – towarzyszyła celebracja życia poprzez taniec. W ten sposób społeczeństwa mogły choć na chwilę wymknąć się opresji, wyśnić sen o bezpiecznej przestrzeni i transformacyjnej mocy wspólnotowego ruchu, który w spektaklu Aleksandry Popławskiej staje się upragnionym rewersem brutalnej rzeczywistości.
Opowiadany z perspektywy kobiet, zanurzony w snach i wierzeniach ukraińskich szeptuch i słowiańskich molfarów spektakl „Mój sztandar zasikał kotek. Kroniki z Donbasu” jest wielopokoleniową sagą rodzinną, w której kobiety troszczą się o innych, wchodzą w ryzykowne etycznie zależności lub robią wszystko, by zapomnieć o otaczającej je przemocy. Wartkie i przesycone ostrym humorem dialogi oraz oszczędne, bezpośrednie monologi są jednocześnie śmieszne i straszne, groteskowe i boleśnie dojmujące – razem składają się na panoramę losów społeczności małego miasteczka we wschodnioukraińskim Donbasie: od schyłku Związku Radzieckiego, przez Euromajdan, agresję rosyjską na Ukrainę w 2014 roku aż po jej eskalację 6 lat później. Dając wgląd w kontekst wojny rosyjsko-ukraińskiej, pokazują losy tych, którzy_re – na przekór wszystkiemu – próbują zachować godność i chcą po prostu żyć.
Lena Laguszonkowa – ukraińska dramatopisarka, pochodząca ze Stanicy Ługańskiej w
Donbasie. Zadebiutowała w 2018 roku sztuką Baza o pracy seksualnej kobiet. W 2021 roku
druga część Trylogii z Donbasu, „Matka Gorkiego”, znalazła się w finale konkursu
dramaturgicznego Aurora organizowanego przez Teatr Polski w Bydgoszczy. W 2022 Lena
Laguszonkowa otrzymała prestiżową European Drama Award dla Nowego Talentu w
Dramaturgii, przyznawaną przez Schauspiel Stuttgart w Niemczech. Obecnie mieszka w
Bydgoszczy.
fot. Wojciech Sobolewski
Twórcy i twórczynie
reżyseria: Aleksandra Popławska
tekst: Lena Laguszonkowa
przekład: Agnieszka Lubomira Piotrowska (“Pipidówa”), Agnieszka Sowińska (“Matka Gorkiego”, “Mój sztandar zasikał kotek”)
scenografia: Tomasz Mreńca
reżyseria świateł: Karolina Gębska
kostiumy: Alona Zozulia
projekcje wideo: Maria Matylda Wojciechowska
muzyka: Tomasz Mreńca, Daniel Spaleniak
konsultacje muzyczne: Mariana Sadovska
choreografia: Łukasz Wójcicki
rysunki i malunki: Volodymyr Melymuka, Michał Orzechowski
rzeźba: Volodymyr Ivanyk
fotografia wykorzystana w spektaklu: Siarhiej Leskiec
asystent reżyserki: Piotr Piotrowicz
asystentka scenografa: Monika Zielińska
inspicjentka: Katarzyna Gawryś
kierowniczka produkcji: Aleksandra Szklarczyk
Pracę nad przedstawieniem zainicjowało czytanie performatywne III części trylogii: “Mój sztandar zasikał kotek” w reż. Aleksandry Popławskiej w maju 2022 roku.
W spektaklu wykorzystany został wiersz Zinaidy Worotyncewej „Luganszczyna”.
Recenzje
-
(…) spektakl z TR Warszawa wpisuje się w nurt wyznaczony w naszym teatrze przez adaptacje autobiograficznych książek Didiera Eribona i Edouarda Louisa. Różnicę robi tragiczny, wojenny kontekst, ale też fakt, że w centrum tej historii stoją kobiety i przemoc dotykająca całą społeczność jest pokazywana z ich perspektywy. Mocne są zwłaszcza sceny z nauczycielką ukraińskiego Zinaidą (Magdalena Kuta) i finałowa, z matką Leny (Agnieszka Żulewska).
-
Udało się Popławskiej powołać wymiar surrealistyczny i naturalistyczny zarazem. Widmowe projekcje, transowa muzyka, półmrok – jesteśmy gdzieś pomiędzy koszmarem a szaloną imprezą. Choć im bliżej końca, tym tonacja staje się coraz bardziej wyciszona i dojmująca; chwilami także niezwykle intymna.
-
Inscenizacja Aleksandry Popławskiej jest dobrze pomyślana. To nie montaż poszczególnych scenek, ale wartościowy koncept teatralny. To rodzaj wspólnotowej, solidarnej inicjatywy, przeżycia, współistnienia. Trochę jak jarmarczny, wielopokoleniowy pokaz. Łączy w sobie świetną ścieżkę dźwiękową, która nadaje rytm i klimat ukraińskiej prowincji, a także ciekawą przestrzeń scenograficzną (Tomasz Mreńca), która jednocześnie staje się mieszkaniem w bloku, schronem czy miejskim placem.
-
Utrzymany na wysokich obrotach rytm spektaklu podkreśla rozwibrowanie tego świata, w którym wartości i grunt stały się niepewne. Aleksandra Popławska wzmacnia ten efekt wprowadzeniem poetyki rave’u, w pewnym sensie biorącej w nawias przedstawione wydarzenia, okalając je szalonym tańcem miłości i pojednania, w którym ruch staje się językiem porozumienia, a jednocześnie w przedziwny sposób wywołuje dystans do ukazanych wydarzeń i fantazji. To jest przedstawienie, które niemal na każdym kroku podaje w wątpliwość wygłaszane prawdy i obserwacje, wszystko tu jest płynne, zmienne i w podskórny sposób lgnące do lepszego świata, o którym marzy bohaterka, w pewnym sensie porte-parole autorki, przecież urodzonej, jak już wspomniałem w Stanicy Ługańskiej.
-
Ważny i napisany w błyskotliwy sposób tekst o tym, jak bratobójczy konflikt niszczy małą społeczność i cały świata, zyskał oprawę imponującą rozmachem i temperaturą. Wielowymiarowy wizualno-dźwiękowy świat, w którym nie brak autentycznych detali z wojny, napełniony jest ukraińskim duchem, a może wręcz duchami. Jego sercem jest obsada, po mistrzowsku kreująca wiarygodne postacie i bardzo mocne sceny: wściekły wyrzut wobec miasta, opłakiwanie ojca czy wyimaginowane przemówienie antywojenne.
Finansowane przez Fundusz Stabilizacyjny – Inicjatywę wspierającą organizacje kulturalne i edukacyjne w Ukrainie, w Europie Wschodniej i Południowo-Wschodniej oraz Azji Centralnej dotknięte skutkami wojny w Ukrainie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
PARTNERZY
Dostępność spektaklu dofinansowano ze środków Fundacji ORLEN
МОЄ ЗНАМЯ ОБІСЦЯЛА КОТОЧКА. ХРОНІКИ З ДОНБАСУ
За мотивами драм Лєни Лагушонкової: «Піпідова», «Мати Гіркого» та «Моє знамя обісцяла коточка».
-
Режисура
Александра Поплавська
-
Текст
Лєна Лагушонкова
-
Прапремєра та польська премєра
28 квітня 2023 року на сцені TR Warszawa (вул. Marszałkowska, 8)
-
Тривалість
2 години.
-
Квитки
Звичайний квиток: 105 злотих
Пільговий квиток: 80 злотих
Звичайний груповий квиток (понад 10 осіб): 90 злотих
Пільговий груповий квиток (більше 10 осіб): 70 злотих
Чутливий контент: війна, насильство, нецензурна лексика.
У виставі використовується дим.
Авторський склад:
Ян Дравнель
Ізабелла Дудзяк
Аніта Шепельська
Матеуш Гурський
Магдалена Кута
Лех Лотоцький
Марія Май
Себастіян Павляк
Дарія Полюніна
Юстина Васілевська
Юлія Вишинська
Мірослав Зброєвич
Агнешка Жулевська
Про виставу
Запрошуємо вас на театральну толоку – захід, що відноситься до традиційних форм
сусідської допомоги, що раніше практикувалася в українських селах. Спільна праця ,
зазвичай, супроводжувалася святкуванням, частуванням, музикою і танцями.
Сьогодні в Україні толока практикується при відбудові звільнених сіл.
Наша толока відбувається уві сні про вільну Україну. Це заклинання, спрямоване у дію –
всі будуть жити тут щасливо.
Війни, кризи і часи колективної скорботи завжди – незважаючи ні на що –
супроводжуються оспівуванням життя через танець. В такий спосіб люди мають
можливість втечі хоч на мить; мріяти про безпечні світи і трансформаційну силу
суспільного руху, який у виставі Олександри Поплавської стає бажаним і
протиставляється жорстокій реальності.
Розповідь з точки зору жінки, яка занурена в мрії і вірування українських шептунів,
слов’янських мольфарів.
«Мій прапор обіцяла коточка. Хроніки Донбасу» – це сімейна сага про декілька поколінь,
в яких жінки піклуються одна про одну, вступають в етично ризиковані залежності та
роблять все, щоб забути про насилля, що їх оточує.
Динамічні діалоги, сповнені гострим гумором, часами – прямі монологи, одночасно
смішні і жахливі, гротескно та до болю боляче – всі вони складають панораму доль
спільноти невеликого містечка на східноукраїнському Донбасі: через розвал Радянського
Союзу, через Євромайдан, через російську агресію проти України в 2014 році, після її
ескалації шість років потому.
Даючи уявлення про контекст російсько-української війни, вони показують долі тих, хто,
не зважаючи ні на що, намагається зберегти гідність і просто прагне до життя.
Лєна Лагушонкова – українська драматургиня зі Станиці Луганської, Донбасс, Україна.
Дебютувала в 2018 році з п’єсою «База» про жінок в проституції.
В 2021 році з другою частиною трилогії «Донбас» «Мать Горького» пройшла до фіналу
конкурсу драматургії «Аврора», організованим Польським театром в Бидгощі. В 2022 році
Лєна отримаа престижну європейську нагороду European Drama Award для молодих
авторів, засновану Шаушпіль Штутгарт в Німеччині. Зараз перебуває в Бидгощі.
Творці та творчині
режисура: Александра Поплавська
текст: Лєна Лагушонкова
переклад: Агнешка Любоміра Пйотровська («Піпідова»), Агнешка Совінська («Мати Гіркого», «Моє знамя обісцяла коточка»)
сценографія: Томаш Мренца
режисура світла: Кароліна Гембська
музика: Томаш Мренца, Данієль Спалєн’як
музичні консультації: Маріана Садовська
костюми: Альона Зозуля
відеопроекції: Марія Матильда Войцєховська
хореографія: Лукаш Вуйціцький
співтворці сценографії: Володимир Мелимука, Міхал Ожеховський (картини та
малюнки), Володимир Іваник (скульптура)
асистент режисерки: Пйотр Пйотрович
інспіцієнтка: Катажина Гаврись
проектна менеджерка: Александра Шклярчик
асистентка сценографа: Моніка Зелінська
фотографія, використана у виставі: СяргейЛескець
– Проект фінансується Стабілізаційним фондом –
ініціативою з підтримки культурних та освітніх організацій в Україні, Східній та Південно-Східній
Європі та Центральній Азії, що постраждали внаслідок війни в Україні.
ПАРТНЕРИ
