O spektaklu

Otwórz popup

Poprzedni slide

01

Następny slide

Poprzedni slide

01

Następny slide

Zamknij popup

fot. Monika Stolarska

Od reżysera

„Moja tragedia nie polega na tym, że jestem czarny. Moja tragedia nie polega nawet na tym, że jestem czarnym Polakiem. Tragedia, której najbardziej się obawiam — idąc za Jamesem Baldwinem — polega na zaakceptowaniu teologii, która odmawia życia. Chodzi tutaj o dopuszczenie do siebie możliwości bycia podczłowiekiem. Jeśli taka możliwość, a raczej po prostu myśl zostanie dopuszczona, wtedy rozpoczyna się walka o swoje człowieczeństwo. Spektakl ten rezygnuje z dyskursu na rzecz doświadczenia. Doświadczenia utraty i odrzucenia, które to przyniosły cierpienie. Jednak samo poszukiwanie momentu narodzin nienawiści pozwala na beztroską afirmację BRAKU. Braku ojca.”

Wiktor Bagiński

Obsada

Jan

Dravnel

Dobromir

Dymecki

Magdalena

Kuta

Aleksandra

Popławska

zastępstwo

Dominika

Biernat

na wideo

Wiktor

Bagiński

Twórcy i twórczynie

• W spektaklu wykorzystano fragmenty książek:

  Joseph Conrad, „Jądro ciemności”, tłum. Aniela Zagórska, Wolne Lektury
  James Baldwin „Zapiski syna kraju tego”, tłum. Mikołaj Denderski, wydawnictwo Karakter 2019
  Stanislav Grof „Kosmiczna gra”, wydawnictwo Okultura, tłum. Maciej Lorenc, Dariusz Misiuna, Warszawa 2014
  Frantz Fanon „Czarna skóra, białe maski”, tłum. Urszula Kropiwiec , Wydawnictwo Karakter 2020
  Stowarzyszenie Polaków Pochodzenia Afrykańskiego, „Z Wiktorem Bagińskim rozmawia Oskar Kafel (prezes SPPA)” [w:] „Rasizm po polsku”, wydawnictwo HOW2 Digital Publishing

O reżyserze

Realizacja

Wywiady i rozmowy

Recenzje

• Przedstawienie nie tylko ważne i odważne, ale też do głębi poruszające. Inspirowane „Jądrem ciemności” („Heart of Darkness”) Josepha Conrada „Serce” to kolejna w ostatnim czasie w polskim teatrze osobista, tożsamościowa wypowiedź. Reżyser i współtwórca (z Martyną Wawrzyniak) scenariusza Wiktor Bagiński, 28-letni Polak z nigeryjskimi korzeniami, wyrusza w podróż w poszukiwaniu ojca, którego nie zna. Jak to zwykle z takimi podróżami bywa, staje się ona konfrontacją z własnymi wyobrażeniami, ze stereotypami, strachami i z pytaniem, co zawdzięczamy rodzicom, co po nich dziedziczymy. Kontekst rasowy podnosi poprzeczkę i temperaturę tej wyprawy do jądra/serca tożsamości. Bagiński i jego bohaterowie odbywają ją w dwóch wymiarach.

  Aneta Kyzioł, Polityka

• „Serce” to przedstawienie, którego tak łatwo nie da się zapomnieć. Wciąż tli się gdzieś w pamięci i pobrzmiewa echem prawdziwego wzruszenia, o które w teatrze ostatnio – pomimo dość wielu premier przygotowanych w trakcie kilkumiesięcznej absencji – wcale nie było łatwo. I już na koniec jeszcze raz zwrócę uwagę na precyzyjne aktorstwo, które choć tak bliskie prywatności, wykracza daleko poza oczywistą naturalność i konwencjonalną autentyczność.

  Wiesław Kowalski, Teatr dla Wszystkich

• Mamy więc oto 30-letniego czarnoskórego bohatera (fantastyczny Dobromir Dymecki, jako jasny blondyn obsadzony idealnie po warunkach), który jest alter ego reżysera. Rzecz nie jest jednak ani o złożonej tożsamości czarnoskórego Polaka czy o jej poszukiwaniu (no, może pośrednio), oglądamy bowiem spektakl, owszem, tożsamościowy, ale z nie z pytaniem „kim ja jestem”, a – „gdzie jest mój ojciec”. Kim był? Gdzie go szukać? W Kenii? Czy tam w tej może Abudży? I – dlaczego odszedł? Heroiczna matka wychowująca czarnoskóre dziecko w małym mieście (równie fantastyczna Magdalena Kuta) zbywa te pytania i zbywa, aż w końcu przychodzi czas na poważniejszą rozmowę…

  Rafał Turowski, rafalturow.ski

• Adaptacja klasycznych dzieł Conrada i Coppoli łączy się z – autobiograficzną? – historią pogubionego chłopaka. To, że jest czarnoskóry, daje asumpt do badania sensu i ram rasowego dyskursu tożsamościowego w polskich warunkach. Ale szybko okazuje się, że spektakl sięga dużo dalej, mówiąc m.in. o: przemocy, aborcji, szukaniu ojca i prawach kobiet. Bywa przezabawny, ale są w nim także sceny o mocy emocjonalnego huraganu. Cała obsada daje popis aktorstwa nieoczywistego, naturalnego i – pozornie – przekraczającego granicę kreacji i prywatności.

  Przemysław Gulda, @guldapoleca

• (…) „Serce” – podobnie jak „Jądro ciemności” Conrada i „Czas apokalipsy” Coppoli – jest nawet nie tyle narracją o rozpadzie, ile narracją rozpadu, dezintegracji i braku języka. Doświadczenie gwałtu jest doświadczeniem podmiotowego rozpadu. Nie spójna fabuła zatem, lecz właśnie rozpad wydaje mi się kluczem do tego przedstawienia.

  Piotr Morawski, Dwutygodnik Dwutygodnik

• “Serce Wiktora Bagińskiego to spektakl, który otwiera bardzo wiele kontekstów, na czele z dyskursem postkolonialnym, mniejszościowym, tożsamościowym i psychoanalitycznym. Tym, co je spaja i stanowi zarazem największą wartość spektaklu, jest jednak przede wszystkim konkretna, osobista historia, opowiedziana z doskonałym wyczuciem i szczerością”.

  Magdalena Figzał-Janikowska, teatralny.pl

• “Najtrudniej zaakceptować samego siebie. W piątej już premierze flagowego cyklu Debiut TR, w którym realizują spektakle wybijający się reżyserzy młodego pokolenia, czarnoskóry polski aktor i reżyser Wiktor Bagiński zmaga się z korzeniami. Nigdy nie poznał swojego ojca Nigeryjczyka i po latach próbuje dociec, skąd się wywodzi. W tej wciąż odkładanej podróży do Afryki jako lustro posłuży mu „Jądro ciemności” Conrada. Bohater uwikła się w związek ze starszą od niego dziewczyną z Kenii i stanie wobec niełatwych wyborów. Rośnie w nim poczucie bycia kimś niepełnowartościowym. Kolor skóry staje się stygmatem i trudną do pokonania przeszkodą. Mimo rangi podjętego tematu Bagiński nie stroni od komizmu – scena w gabinecie terapeutycznym, będąca spotkaniem po 10 latach z dawną ukochaną, daje takie możliwości, z których brawurowo korzysta występujący w roli bohatera Dobromir Dymecki. Źródłem komizmu są także elementy „teatru w teatrze”, odsłaniające fikcyjność granych ról i sytuacji”.

  Tomasz Miłkowski, Przegląd

• “(…) Osobiste losy bohatera Serca – współczesnego Marlowa – zostają utkane z literacko-filozoficznych fragmentów stanowiących klasyczne opracowania z zakresu badań nad czarnością. Centralnym problemem historii bohatera Serca jest doświadczenie czarności rozumianej jako szczególny rodzaj kondycji, w której rasistowski dyskurs i stereotypy dotyczące niebiałego koloru skóry, nieustannie oddziałujące na podmiot, zderzają się z próbą autoekspresji”.

  Agnieszka Sobolewska, Dialog

• “(…) Bagiński zostawia widzów w pozycji niepewności, scena po scenie zmieniając sposób ich patrzenia na spektakl. Prosta, niemal serialowa historia grana przez aktorów z czasem nawet przesadnym zaangażowaniem, oświetlana jest na różne sposoby. Uwiera, jest niewygodna i zostawia widza z trudnym pytaniem o ocenę i znaczenie tego, co widział. To uczucie niepewności wydaje się w tym spektaklu najciekawsze”.

  Katarzyna Niedurny, Didaskalia

Debiut TR

O reżyserze

Linia nowych talentów / Debiut TR

Wiktor Bagiński jest laureatem konkursu Debiut TR, wspierającego rozwój najciekawszych reżyserek i reżyserów teatralnych młodego pokolenia.

Nagroda Debiut TR została powołana w listopadzie 2015 roku w TR Warszawa, w ramach Linii nowych talentów. Wyróżnienie przyznawane jest co roku na Forum Młodej Reżyserii w Krakowie, organizowanym przez Akademię Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. 

Debiut TR wspiera rozwój najciekawszych reżyserów i reżyserek teatralnych młodego pokolenia. Nagrodzeni przez zespół artystyczny TR Warszawa studenci i studentki wydziałów reżyserii otrzymują zaproszenie do zrealizowania przedstawienia w TR Warszawa w kolejnym sezonie teatralnym. laureatami i laureatkami nagrody są: Jędrzej Piaskowski (Debiut TR 2015), Klaudia Hartung-Wójciak (Debiut TR 2016), Grzegorz Jaremko (Debiut TR 2017), Katarzyna Minkowska (Debiut TR 2018) oraz Wiktor Bagiński (Debiut TR 2019).

TR Warszawa od lat wspiera rozwój nowych talentów artystycznych, prowadząc takie projekty jak np. Teren Warszawa, TR/PL, Teren TR, Młody TR, Debiut TR, rezydencje artystyczne, gościnne pokazy prac dyplomowych i spektakli, czy przedstawienia repertuarowe, do realizacji których zapraszane są nowi twórcy i twórczynie, a wybrane projekty są rozwijane we współpracy z partnerami zagranicznymi. TR Warszawa pełni rolę artystycznego schronu, w którym artystki i artyści mogą eksperymentować i realizować swoje pomysły na teatr. W ramach Linii nowych talentów w ostatnich sezonach artystycznych swoje spektakle zrealizowali m. in.: Anna Karasińska (“Ewelina płacze”, “Fantazja”), Piotr Trojan (“Grind/r”), Magda Szpecht (“Możliwość wyspy”, “Wracać wciąż do domu”), Wojciech Blecharz (“Soundwork”), Katarzyna Kalwat (“Holzwege”, “Rechnitz. Opera – Anioł Zagłady”, “Maria Klassenberg. Ekstazy”, “Staff Only” – koprodukcja Biennale Warszawa i TR Warszawa), Małgorzata Wdowik (“Piłkarze”, “Strach”), Jędrzej Piaskowski (“Puppenhaus. Kuracja”, “Dawid jedzie do Izraela” – koprodukcja Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN i TR Warszawa), Klaudia Hartung-Wójciak (“Chinka”), Grzegorz Jaremko (“Woyzeck”) oraz Katarzyna Minkowska (“Stream”).

Partnerzy